“Ask yourself this: did members of the Greatest Generation spend a lot of time talking about where they were and what they did and how they felt when they first heard the news from Pearl Harbour? People certainly remembered the moment, and a few anecdotes got passed around - but did a whole folk genre spontaneously emerge? Did everyone feel compelled to craft a little narrative, starring me, an oft-repeated and inevitably embellished story-for-the-ages reporting on my personal experience of the Event? Or did they just assume that Pearl Harbour and its consequences were what mattered, and talk about that.”De Zengotita stelt onder meer dat wij (ik vat nu even kort door de bocht samen), een continu door media en media-aandacht omgeven generatie, eraan gewend zijn geraakt dat alles, voortdurend en overal, in de eerste plaats om ons draait.
En dat doen we. Te veel, te vaak en te vanzelfsprekend. Ook hier, ook in Nederland.
In een snijdende blogpost op Mirjam.nu neemt Mirjam Windrich de reacties op het Belgische crechedrama onder de loep.
Messcherp beschrijft ze hoe wij, hedendaagse burgers, primair reageerden: dat kan mij ook overkomen. Maar is dat ook zo? En waarom plaatsen we onszelf onmiddellijk weer in het middelpunt? Mirjam:
"Hoezeer draaien we door in het aan onszelf denken? Want wat er gebeurde ging niet over ons, het ging over de mensen die het was overkomen."Een ijzersterk stuk. Lees het hier helemaal.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten