woensdag 26 oktober 2011

Zou jij Poekie naar de plastisch chirurg sturen?

Sinds een week dartelt katje Bles door ons huis. Ze is inmiddels negen weken oud, rent achter haar eigen staart aan, klimt in de gordijnen, ligt spinnend naast ons op de bank en valt elke veterschoen verbeten aan. Terwijl ik vertederd toekijk hoe ze op vier pootjes tegelijk opspringt om een denkbeeldig vliegje uit te schakelen, zie ik door het raam achter haar de buurpoes door de tuin banjeren.

Buurpoes is een paar jaar ouder, en het valt me op hoe groot ze is naast kleine Bles, en hoe anders een kitten er nog uitziet. Bles heeft grote oren, grote ogen, en een klein slank kattenlijfje. Een heel verschil met de kleine kop en het stevige postuur van de buuv, die snel en lenig door de heg wegglipt.

En dan raakt het me. Van onze katten houden we onvoorwaardelijk, als springerige kitten en als volwassen tijgerende kat, en als rustige senior en als oude dikke dommelende theemuts. En nooit kijken we naar onze lieve Poekie alsof ze gefaald heeft wanneer ze er niet langer als een doddige kitten uitziet, maar als de volwassen moederkat die ze inmiddels is.

Waarom kunnen we niet naar onszelf kijken zoals we naar Poekie kijken? Waarom kijken we met spijt naar onze kaaklijn, als die niet meer superstrak is; naar onze taille, als die niet meer wespen is; naar onze armen, als de eerste tekenen van bingo wings zich daar aandienen?

Waarom eisen we van onszelf dat we een eeuwige kitten blijven?

Vond ik mezelf mooier toen ik nog strakker, gladder en jonger was? Ja, natuurlijk. Zou ik er weer zo willen uitzien? Jazeker wel. Maar nu ik naar Bles kijk, die zich heeft opgerold in haar velours kattenmandje, en lui ligt te slapen na een tijdje rondjes racen over de banken (nageltjes uit), vraag ik me af waarom.

Bles heeft in een week al een plaats in mijn hart die ze nooit meer zal verlaten, hoe oud ze ook wordt, hoe dof haar vacht ooit ook zal worden en hoe stram ze ook ooit over de bank zal schrijden.

Tijd om mezelf als een Poekie te gaan zien.

donderdag 13 oktober 2011

Daar zijn we weer: "Nederlandse vrouwen zijn lui"

Onder de altijd fijne noemer Nederlandse vrouwen zijn luie donders veegt columniste Ebru Umar in de Volkskrant van 12 oktober de vloer aan met de mentaliteit van de Nederlandse, hooguit parttimende, 'werk-moet-leuk-zijn'-vrouw.

Umar brengt een hoop zinnige argumenten waarom je als vrouw voor je zelfstandigheid moet zorgen, en haar uitsmijter is ronduit briljant: "De man die zich mij denkt te kunnen permitteren moet nog geboren worden."

Zonde is alleen dat de kop boven het artikel weer alles op één hoop veegt en straal voorbijgaat aan het feit dat 'no woman is an island, entire of itself'. Onze cultuur heeft invloed; de manier waarop we denken en kijken heeft invloed; ons Nederlandse moederschapsideaal heeft invloed.

Ja, ik ben ook voor economische zelfstandigheid van een ieder. Ja, ik ben ook voor het benutten van de talenten van iedereen (in werk én in zorgen, voor mannen én vrouwen). Maar ook: ja, ik word doodmoe van het eeuwige geschop naar de Nederlandse moeders. Cultuur zit tussen ons aller oren, niet alleen van de moeders, ook van de vaders die wel fulltime blijven werken; de werkgevers die denken dat vrouwen 'nu eenmaal minder ambitieus worden' als ze kinderen krijgen en ze geen uitdagingen meer bieden; een omgeving die een moeder die vier dagen werkt, een carrièremoeder noemt, en een vader die vier dagen werkt, een zorgende vader

Hebben vrouwen daar een aandeel in? Ja. Is het goed dat wij vrouwen onze verantwoordelijkheid nemen? Ja. Zijn we er dan? Nee, natuurlijk niet.

In haar boek Vanuit je hart naar succces laat de als jonge single superambitieuze Jolanda Holwerda openhartig zien hoe moeilijk het was om haar ambities vast te houden toen ze moeder werd - onze hele cultuur was gewoon niet ingericht op ouders met ambities in hun werk én in hun gezinsleven. Die worsteling leidde uiteindelijk tot de oprichting van Lof magazine, inmiddels uitgegroeid van blad met een missie tot missie met een blad, een online platform, de Loflist Beste Werkgevers voor Werkende Ouders en de Lof Next Role Model-verkiezingen.
Over vrouwen die hun verantwoordelijkheid nemen gesproken - Jolanda veranderde de wereld er meteen ook bij.

In haar boek interviewt ze ook Yvonne Benschop, die als hoogleraar Organizational Behavior veel onderzoek doet naar gender en diversiteit in organisaties. Als afsluiter dit stuk uit Jolanda's interview met haar:
"Geen nuance, simpel scoren
Boeken van vrouwen die andere vrouwen ongezouten de maat nemen (denk Marike Stellinga met De mythe van het glazen plafond, denk Elma Drayer met haar Verwende Prinsesjes) krijgen veel aandacht in de media. Over zulke boeken, kan Benschop kort zijn: daarover sloeg Aaf Brandt Corstius al de spijker op de kop in een column in NRC Next. In die column schreef ze: “Het is een nieuw soort beroep geworden: iets shockerends over vrouwen roepen, daar een boek over schrijven, op de cover van dat boek gaan staan met een integere, maar scherpe blik en vervolgens tot in lengte van dagen je punt (en eigenlijk alle punten die vagelijk raken aan het onderwerp ‘vrouw’) in talkshows verdedigen tegen de mannen aan tafel, liefst in een leuke jurk.” * Met een genuanceerde boodschap haal je namelijk de headlines niet, concludeert ze in haar slotzin.
Benschop onderschrijft dat. De uitersten trekken de aandacht, zegt ze, omdat de complexe, genuanceerde boodschap voor veel mensen ongemakkelijk voelt. Die boodschap is dat vrouwen onderling sterk verschillen, en dat je dus niet alle vrouwen noch de ambities van vrouwen over een kam kunt scheren. Ambities zijn niet individueel bepaald, maar ambities groeien of kwijnen weg in bepaalde omstandigheden."
Vanuit je hart naar succes, p. 101/102. Citaat column* uit: ‘Liefst in een leuke jurk’, Aaf Brandt Corstius. In: NRC Next, 29 september 2009. De hele column lees je hier, aanrader

Meer lezen over Vanuit je hart naar succes, bij Bol.com:

Vanuit je hart naar succes
Jolande Holwerda

dinsdag 11 oktober 2011

Change of name

In het najaar van 2007 verscheen mijn boek “Een nieuwe carrière na je 35e“. Een boek waarin zeventien vrouwen openhartig en inspirerend vertellen over hun keuze om hun loopbaan helemaal om te gooien – of juist niet. Want ook met kleine wijzigingen kun je meer voldoening en plezier in je werk vinden. Vijf deskundigen laten in het boek hun licht schijnen over financiën, pensioen, loopbaankeuzes en leeftijd. Het boek was de ‘pilot’ uitgave van Réunion en ging ook over mijn eigen loopbaanswitch - van marketeer via thuisblijfmoeder tot uitgever.

Nu, vier jaar later, is Uitgeverij Réunion volop in bedrijf en zijn we trots op al onze titels – zowel papieren edities als eBooks – op het gebied van Management, Bestuur, Loopbaan en Persoonlijke Ontwikkeling. Al onze titels zijn verkrijgbaar via elke boekhandel in Nederland. En sinds vorige week heeft Réunion ook zijn eigen webwinkel.

Om dit te vieren, is het boek waar het mee begon nu blijvend in prijs verlaagd naar de meeneemprijs van maar € 9,90. Als inspiratie voor iedereen die wel eens droomt van een loopbaanswitch.

Ook vond ik dit een goed moment om mijn blog van naam te veranderen. Uitgeverij Réunion groeit en bloeit, en heeft een eigen platform met blog en webwinkel rondom alles wat we uitgeven (en dat wordt steeds meer).
Hier wil ik blijven bloggen over alles wat me raakt in boeken, in ondernemen en uitgeven, en in het leven, ook waar het niet direct te maken heeft met Réunion.

Vandaar hier voortaan de naam Boekenbusiness.
Nu alleen nog tijd maken om vaker te bloggen over nog meer boeken :-).