Umar brengt een hoop zinnige argumenten waarom je als vrouw voor je zelfstandigheid moet zorgen, en haar uitsmijter is ronduit briljant: "De man die zich mij denkt te kunnen permitteren moet nog geboren worden."
Zonde is alleen dat de kop boven het artikel weer alles op één hoop veegt en straal voorbijgaat aan het feit dat 'no woman is an island, entire of itself'. Onze cultuur heeft invloed; de manier waarop we denken en kijken heeft invloed; ons Nederlandse moederschapsideaal heeft invloed.
Ja, ik ben ook voor economische zelfstandigheid van een ieder. Ja, ik ben ook voor het benutten van de talenten van iedereen (in werk én in zorgen, voor mannen én vrouwen). Maar ook: ja, ik word doodmoe van het eeuwige geschop naar de Nederlandse moeders. Cultuur zit tussen ons aller oren, niet alleen van de moeders, ook van de vaders die wel fulltime blijven werken; de werkgevers die denken dat vrouwen 'nu eenmaal minder ambitieus worden' als ze kinderen krijgen en ze geen uitdagingen meer bieden; een omgeving die een moeder die vier dagen werkt, een carrièremoeder noemt, en een vader die vier dagen werkt, een zorgende vader
Hebben vrouwen daar een aandeel in? Ja. Is het goed dat wij vrouwen onze verantwoordelijkheid nemen? Ja. Zijn we er dan? Nee, natuurlijk niet.
In haar boek Vanuit je hart naar succces laat de als jonge single superambitieuze Jolanda Holwerda openhartig zien hoe moeilijk het was om haar ambities vast te houden toen ze moeder werd - onze hele cultuur was gewoon niet ingericht op ouders met ambities in hun werk én in hun gezinsleven. Die worsteling leidde uiteindelijk tot de oprichting van Lof magazine, inmiddels uitgegroeid van blad met een missie tot missie met een blad, een online platform, de Loflist Beste Werkgevers voor Werkende Ouders en de Lof Next Role Model-verkiezingen.
Over vrouwen die hun verantwoordelijkheid nemen gesproken - Jolanda veranderde de wereld er meteen ook bij.
In haar boek interviewt ze ook Yvonne Benschop, die als hoogleraar Organizational Behavior veel onderzoek doet naar gender en diversiteit in organisaties. Als afsluiter dit stuk uit Jolanda's interview met haar:
"Geen nuance, simpel scoren
Boeken van vrouwen die andere vrouwen ongezouten de maat nemen (denk Marike Stellinga met De mythe van het glazen plafond, denk Elma Drayer met haar Verwende Prinsesjes) krijgen veel aandacht in de media. Over zulke boeken, kan Benschop kort zijn: daarover sloeg Aaf Brandt Corstius al de spijker op de kop in een column in NRC Next. In die column schreef ze: “Het is een nieuw soort beroep geworden: iets shockerends over vrouwen roepen, daar een boek over schrijven, op de cover van dat boek gaan staan met een integere, maar scherpe blik en vervolgens tot in lengte van dagen je punt (en eigenlijk alle punten die vagelijk raken aan het onderwerp ‘vrouw’) in talkshows verdedigen tegen de mannen aan tafel, liefst in een leuke jurk.” * Met een genuanceerde boodschap haal je namelijk de headlines niet, concludeert ze in haar slotzin.
Benschop onderschrijft dat. De uitersten trekken de aandacht, zegt ze, omdat de complexe, genuanceerde boodschap voor veel mensen ongemakkelijk voelt. Die boodschap is dat vrouwen onderling sterk verschillen, en dat je dus niet alle vrouwen noch de ambities van vrouwen over een kam kunt scheren. Ambities zijn niet individueel bepaald, maar ambities groeien of kwijnen weg in bepaalde omstandigheden."
Vanuit je hart naar succes, p. 101/102. Citaat column* uit: ‘Liefst in een leuke jurk’, Aaf Brandt Corstius. In: NRC Next, 29 september 2009. De hele column lees je hier, aanrader
Meer lezen over Vanuit je hart naar succes, bij Bol.com:
Vanuit je hart naar succes
Jolande Holwerda
Geen opmerkingen:
Een reactie posten