In februari reageerde ik enthousiast op een Twitteroproep van Uitgeverij Haystack aan bloggers die Egostrippen van Rick van Asperen wilden bespreken. De boekbeschrijving sprak me aan: "Je probeert het iedereen naar de zin te maken, je partner, je collega’s en je vrienden. Maar zeg eens eerlijk, word je blij van alle rollen die je dagelijks speelt? [..] Strip je ego: richt je voortaan op wat jou beweegt en wat je diep in je hart wilt, thuis en op het werk." Ik wilde het boek graag lezen, omdat ik soms wel wat standvastiger zou willen zijn en me niet te gauw laten afleiden door wat ik denk dat anderen van me zouden kunnen vinden.
Nu zit ik er maar mooi mee in mijn maag. Want nu moet ik een boek bespreken dat erom draait dat elk oordeel dat je hebt over iets of iemand anders, eigenlijk (of zelfs alleen maar) iets zegt over jezelf. Voor de veiligheid begin ik dan maar met wat ik meteen goed vond aan het boek: de sterke vormgeving (van Foxy Design) en het feit dat je het werkboek er als gratis ebook bij kunt downloaden. Een mooi voorbeeld van innovatief uitgeven.
De eerste hoofdstukken van Egostrippen riepen bij mij meer vragen op dan antwoorden. Van Asperen wijst op de uiterlijke vormen waarmee ons 'trippende ego' zijn behoefte aan acceptatie en waardering door anderen probeert te bevredigen; uiterlijke vormen die in tegenstelling staan tot ons 'ware ik'. Bij mij riep dit steeds de vraag op in hoeverre er een puur en authentiek 'ik' is of kan zijn, helemaal onbeïnvloed door anderen om ons heen. De rollen die we spelen, zijn volgens Van Asperen ook niet ons ware zelf, en ook daar had ik mijn vraagtekens bij. Ik voel mij wel degelijk 'moeder', 'uitgever', 'vrouw van', 'vriendin'. Het zijn allemaal essentiële delen van wie ik ben.
Wat verder in het boek gingen mijn hakken echt in het zand. Doordat het boek de boodschap er vrij fors inhamert (om de haverklap wordt me ingeprent dat mijn 'trippende ego' hier weer bezig is) raakte ik af en toe wat geïrriteerd en op zijn zachtst gezegd, niet-ontvankelijk voor de boodschap.
Maar: deze laatste zin is een oordeel. En, zegt Van Asperen, door te zeggen 'doordat het boek er zo op hamert, word ik geïrriteerd' neem ik hier de lineaire route van het trippende ego. In plaats daarvan kan ik ook kiezen voor de hoge route: 'doordat ik vind dat het boek doorhamert, raak ik geïrriteerd'. Op deze hoge route neem je al wat meer verantwoordelijkheid voor je eigen gevoelens. Want wat ik 'doorhameren' vind, kan voor iemand anders 'creatief', 'uitdagend', 'humoristisch' of 'prikkelend' zijn. Maar pas op de lage route kom je tot de kern: 'door mijn eigen onvervulde behoefte aan [...]*, voel ik mij nu geïrriteerd.'
In het werkboek raakt Van Asperen meer aan de antwoorden op de vragen die ik mezelf steeds stelde bij de eerste hoofdstukken van het hoofdboek. Om in contact te komen met je echte ik, is het essentieel om jezelf steeds te vragen: 'welke behoefte leeft er nu, op dit moment, in mij', zegt hij. Cruciaal daarbij is om 'diep genoeg' te gaan. 'Ik wil de lotto winnen' is geen behoefte, maar een vorm om een onderliggende behoefte te vervullen, bijvoorbeeld: 'ik heb behoefte aan vrijheid'. Oordelen hoeven niet goed of slecht te zijn: ze kunnen je helpen om te voelen wat je diepere behoefte is.
Ook (het spelen van) een rol is op zich geen probleem - zolang de rol maar aansluit bij de behoefte die nu in je leeft. Te vaak, zegt Van Asperen, blijven we hangen in een rol die in het verleden een behoefte voor ons vervulde, maar nu niet meer. Wij veranderen, onze behoeften veranderen. Door in contact te blijven met de behoeften die je nu voelt, kun je authentiekere keuzes maken.
Het werkboek bracht mij de meeste inzichten, door de meer praktische uitwerking en de concrete handvatten, terwijl ik bij het hoofdboek meer de neiging had in discussie te gaan of 'speak for yourself, mister' te denken. Daardoor heeft Van Asperen mij toch wel flink aan het denken gezet over thema's die me boeien: ambitie en authenticiteit.
* Als proef op de som probeer ik nu de onderliggende behoefte nog in te vullen die ik hierboven open liet bij de 'lage route' waarom ik mij geïrriteerd voelde bij het lezen van het boek. Dat wordt dan, als ik goed nadenk: "Door mijn eigen behoefte om aardig gevonden te worden, voel ik mij geïrriteerd en gekwetst als een boek mij vertelt dat ik een trippend ego heb." En nu ik dáár weer over doordenk is dat eigenlijk: "Hoe durf jij te zeggen dat ik een trippend ego heb? Ik ben juist heel aardig!"
Oeps... dus toch??
Update 1 mei 2012: via Twitter reageerde schrijver Rick van Asperen op mijn blog. En hij was graag bereid de vragen die zijn boek bij mij had opgeroepen te beantwoorden, wat ik heel erg leuk vond. De Q's en A's lees je hier."
Lees meer over Egostrippen bij Managementboek.nl
of hier bij Bol.com
1 opmerking:
het komt op mij ook niet over als egostrippen, eerder als Ego 2.0: meer van hetzelfde maar dan beter, echter, gerichter. Geen relativerende opmerking als: in deze samenleving draait alles om interne motivatie en als je dat niet goed doet ben je een loser...
Een reactie posten