Eind jaren tachtig was ik in volle economische crisis op zoek naar een baan. Regelmatig kreeg ik afwijzingsbrieven die me meldden dat er meer dan zevenhonderd reacties waren binnengekomen. Ondanks deze deprimerende cijfers bleef ik hardnekkig reageren op veel te hoog gegrepen vacatures. Ik had de opleiding, maar niet de ervaring.
Iemand moet mij gewoon eens een kans geven, dacht ik. Maar dat gebeurde nooit. Ik mopperde op werkgevers, die 'schapen met vijf poten' eisten en die 'nieuwelingen zo nooit een kans geven'. Dat de economie niet per se om mij draaide, en dat een werkgever niet zo bezig was met mijn persoonlijke kansverbetering, maar natuurlijk gewoon bezig was de beste kandidaten te vinden voor zijn organisatie in recessietijd, kwam niet erg in me op.
Na een poos besloot ik me in te schrijven bij uitzendbureaus, en ging weer thuis zitten wachten. Ze hadden mijn gegevens, dan zouden ze me toch vanzelf wel bellen als er iets leuks open kwam? Maar ook deze strategie werkte niet. Er gebeurde helemaal niets.
Noodgedwongen gooide ik het over een andere boeg. Ik stond elke morgen vroeg op en stond voor de deur van het eerste uitzendbureau zodra het openging. Hadden ze daar niets, dan fietste ik direct door naar het volgende.
Dat hielp. Op dag drie belde er iemand 's morgens vroeg af voor zijn baan bij een afdeling klantenservice, net toen ik voor de balie stond. Een half uur later was ik er aan de slag, en ik had er een geweldig leuke tijd. Nadat ik zes maanden telefonisch alle mogelijke vragen van klanten had beantwoord, ging de productmanager met zwangerschapsverlof. Per direct was er iemand nodig die een communicatie-opleiding had en het product goed kende. En voilà, mijn kans was daar.
Met enige schade en schande had ik een belangrijke les geleerd: mensen zitten niet de hele dag te denken hoe ze mij vooruit kunnen helpen. Nobody owes me anything. Zonder hulp en geluk vaart niemand wel, maar de eerste stap kon ik beter zelf doen.
In O Magazine van juni 2012 vertelt de legendarische Chris Rock over zijn beginjaren. Hij was arm en reed de bijbehorende auto's, zodat hij met regelmaat met pech langs de weg stond. Eerst stond hij daar gewoon te zwaaien en wachten tot iemand hem kwam slepen, vertelde hij. Dat gebeurde nooit.
Maar als hij zijn auto begon weg te duwen, stopten er mensen om hulp aan te bieden. "If you want help, help yourself," zegt hij. "People like to see that."
Ik wou dat Chris Rock verplichte studiestof was geweest in mijn opleiding.
En jij? Hoe denk jij over geluk en eigen inspanning?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten