Meisjesnaam, deel 2

Onlangs schreef ik over het gebruik van 'meisjesnaam' in Vrouwen & Ambitie. De vraag die voor de liefhebbers nog open staat, is: ga ik het in de tweede druk aanpassen?

Om te beginnen heb ik de originele Amerikaanse tekst erbij genomen. Daarin gebruikt Anna Fels de term 'maiden name', het Engelse equivalent van 'meisjesnaam'. En ook het Engels kent alternatieven als 'family name', 'last name' en 'surname'; 'maiden name'is een keuze die met 'meisjesnaam' overeenkomt.

Dus nee, ik ga het niet veranderen - niet zonder overleg met de auteur. Wel ben ik benieuwd naar de mening van Anna Fels. Is het een bewuste keuze? Heeft 'maiden name' in Amerika dezelfde lading als 'meisjesnaam' hier? Wat vindt zij van de discussie?

Ik houd de taalliefhebers onder jullie op de hoogte.

What's in a name?

Marike Smilde, van Smilde Management en Mediation, maakte me vorige week op een interessant punt attent. Ze was vol lof over Vrouwen en Ambitie van Anna Fels, maar ze kapittelde mij over het woord 'meisjesnaam' in een passage over Hillary Clinton.

Dat hoort niet thuis in een boek over man/vrouw-verschillen en de verschillende wijze waarop in de maatschappij met mannen en vrouwen wordt omgegaan, stelt Marike. Het veronderstelt dat het gewoon is dat je als vrouw trouwt, en dan de naam van je man aanneemt. En we spreken immers ook niet over jongensnaam als we de achternaam van een man bedoelen?

Marike Smilde heeft gelijk. Ik vond het extra interessant, omdat het mij - een groot fan van de boodschap van het boek - tot op dat moment niet was opgevallen. En ik ken het boek van haver tot gort, en heb deze passage meermalen gelezen. Voor mij was het een kleine, maar mooie illustratie van een van de stellingen van het boek. De formele barrières voor vrouwen zijn (vrijwel) allemaal opgeheven, maar culturele, meer onzichtbare vooroordelen zijn nog springlevend.

Nu kun je zeggen: ach, wat maakt dat uit? Meisjesnaam, dat is nu eenmaal iets wat we vroeger zeiden, dat betekent verder niets. Moeten we ons niet druk maken over belangrijker zaken?

Maar toevallig was de meisjesnaam deze week ook in het nieuws. Een ambtenaar legde de Taalunie de vraag voor of zij een alternatief voor 'meisjesnaam' konden bedenken. Want het leidde tot vreemde situaties als een man op een formulier zijn 'meisjesnaam' moest invullen, bijvoorbeeld bij een huwelijk tussen twee mannen.

De Taalunie deed een voorstel voor een alternatief; de 'geboortenaam'. En koos dus, inderdaad, niet voor de logische tegenhanger 'jongensnaam'...

Inmiddels is er op de 'geboortenaam' ook kritiek gekomen: voor geadopteerde kinderen, of voor mensen die om andere redenen hun achternaam hebben veranderd, kan ook dit alternatief tot pijnlijke situaties leiden.

Dus ja, het betekent wél iets.

Ga ik nu 'meisjesnaam' veranderen in de tweede druk? Daarover volgende keer.

Foto: sxc.hu / andrew c.

Schrijven is een vak

Ernest Hemingway, een van de grootste Amerikaanse schrijvers van de 20e eeuw, herschreef het einde van zijn wereldberoemde A Farewell to Arms 39 keer. "To get the words right".
Schrijven is een vak. En hard werken. Talent en inspiratie kun je misschien niet leren (?), maar de basisprincipes wel. Hoe beter je thuis bent in het 'vakmanschap', hoe meer ruimte, tijd en energie je hebt voor het vertellen van jouw verhaal.

Een goede schrijvershandleiding die de basics van A tot Z bundelt, is How to write a damn good novel van de Amerikaan James N. Frey. Het is een praktisch, no-nonsense boek over de kneepjes van het vak: het creëren van personages van vlees en bloed, het belang van premisse en conflict, het schrijven van goede dialogen, het opbouwen en voortstuwen van het verhaal, het kiezen van het vertelperspectief.

Voor wie het boek van Frey bij Bol wil bestellen:

Dromen en doorzetten

De laatste dagen heb ik moeite met doorzetten.

Het is vaak heerlijk om een eigen bedrijf te hebben - zelf te bedenken wat ik wil gaan doen, hoe ik het ga doen en wanneer. Om te dromen van alles wat ik kan bereiken, en om dan stap voor stap naar het doel toe te werken. Een nieuwe carrière na je vijfendertigste was ooit alleen maar een vaag idee in mijn hoofd. Vrouwen en Ambitie was ooit een Amerikaanse paperback genaamd Necessary Dreams, die ik in één adem uitlas toen ik nog huisvrouw en thuisblijfmoeder was. Had ik toen ooit kunnen denken dat ik drie jaar later de Nederlandse uitgever van dit geweldige boek zou zijn?

Maar nu is het allemaal even wat minder rozegeur en maneschijn. De boeken zijn gedrukt, het is nu tijd om door te zetten. Te blijven bellen naar boekhandels, te blijven mailen met journalisten, te blijven zoeken naar manieren om de titels onder de aandacht te brengen. Er verschijnen in Nederland duizenden en duizenden nieuwe boeken per jaar - en achter elk boek staat een uitgever die zijn best doet het te promoten. Zo ook ik, en dat gaat goed - maar het blijft hard werken.

Soms droom ik weg... Zou het niet heerlijk zijn als de NRC vandaag ineens een paginagroot artikel zou wijden aan Vrouwen en Ambitie? Als de Linda, spontaan, een mooie reportage zou brengen over dertigers die een andere loopbaan kozen, met mijn boek ergens terloops (maar mét mooie afbeelding, natuurlijk) genoemd? Als beide boeken zomaar in enorme stapels bij de kassa zouden liggen? Zomaar, ineens, vanzelf?

Maar helaas - gewerkt moet er worden, en hard ook, en vaak ook zonder direct zichtbaar resultaat.

In tijden van nood, niets inspirerender dan een paar goeie one-liners:

Zonder ambitie begin je niets. Zonder arbeid maak je niets af.
Ralph Waldo Emerson

Volharding is het zware werk dat je doet als je moe bent van het zware werk dat je al gedaan hebt.
Newt Gingrich

En tot slot, voor als ik me afvraag wat ik als kleine uitgever kan aanvangen in het publicitaire geweld van de grote jongens, een Afrikaans spreekwoord:

Als je denkt dat je te klein bent om een verschil te maken,
probeer dan eens te slapen in een kamer met een mug.


Foto bij deze post: Sanja Gjenero

Zakelijke afwijzing? Vat het niet persoonlijk op!

Wat vinden vrouwen met een eigen bedrijf vaak het moeilijkste? In mijn ervaring, de acquisitie en de promotie. Of preciezer gezegd: de kans op afwijzing. Ook al is marketing vanouds mijn vak; vooral als ik mijn eigen boek wil verkopen aan boekhandels, moet ik mezelf even dwingen om toch echt de telefoon te pakken en een wervend verhaal te vertellen. Een afwijzing van je eigen boek voelt immers ook als een afwijzing van jezelf.

De beste tip om je daarover heen te zetten (en dat moet je, of je kunt beter je bedrijf opdoeken) vind ik de 'Wilt u nog koffie?"- vergelijking.

In het boek How to Run your Business like a Girl komt Chellie Campbell, die financiële workshops leidt, aan het woord. Zij is zeer actief en succesvol in de promotie van haar workshops. Ze heeft dan ook geen enkele last van de angst voor afwijzing, die velen van ons hebben omdat we het ons zo persoonlijk aantrekken:

"Denk aan een serveerster die langs de klanten loopt en vraagt of ze nog koffie willen. Sommigen zeggen ja en anderen zeggen nee. Als iemand nee zegt, loopt ze door. Ze gaat niet huilend in het kantoortje zitten omdat er iemand geen koffie wil".

Je hoeft ook gee 'ja' van élke klant te krijgen, zegt Chellie: "Mijn taak is het om precies genoeg mensen te vinden die de workshop willen volgen, zodat ik er van kan leven. Zo simpel is het."

En ja, zo simpel is het. Sinds ik mij het kopje koffie voor ogen houd, bel ik heel makkelijk naar boekhandels en media. En dat komt elke onderneming natuurlijk alleen maar ten goede.

Ik vond How to Run your Business like a Girl verder een lekkere weglezer, maar behalve de - overigens uitstekende - koffietip heb ik er niet veel nieuws uit geleerd. Het is een aardig boek als je graag verhalen leest van andere vrouwen met een eigen bedrijf; geen boek dat je concrete nieuwe informatie geeft.

Voor wie het boek toch wil bestellen, hier de link naar Bol:

How To Run Your Business Like A Girl
Elizabeth Cogswell Baskin

Volg dit verhaal: Een droomhuis in Frankrijk

Wegdromen van een huis in Frankrijk - wie doet het niet, in de file naar je werk, na die stortbui als je nét even zonder jas de kinderen van school dacht te kunnen halen, of in de dringende mensenmassa op koopzondag?

Hier is een geweldige tip om lekker elke dag een beetje te kunnen dromen - en zónder dat je zelf het roer om hoeft te gooien. Op het Fransedroom-blog van Martine kun je meeleven met haar vaste voornemen om haar droom werkelijkheid te laten worden.
Martine, moeder van vier dochters, zit boordevol energie, plannen en talenten - en nu de financiën nog!

Volg dit heerlijke verhaal - als je het leest, word je gegrepen door de vraag hoe het verder gaat. Zal het haar lukken?

Sollicitatietips voor 'oudere' starters en switchers

Voor mijn boek Een nieuwe carrière na je vijfendertigste interviewde ik 17 vrouwen die na hun 35e een carrièreswitch maakten, of daarover dachten. Ook sprak ik voor het boek met deskundigen op het gebied van leeftijd en loopbaan. Een van mijn vragen aan hen was of je leeftijd een probleem is, als je op 'latere' leeftijd solliciteert in een nieuw vakgebied.

Benadruk je sterke kanten, en verberg je leeftijd niet, zei loopbaancoach Ester de Bruine van GITP-LEF me destijds. Ze maakte een heel mooie en inzichtelijke vergelijking met de huizenmarkt: “Je moet je realiseren dat je, naarmate je ouder wordt, iets minder makkelijk in de ‘verkoop’ ligt. Net zoals een huis met een grote loods eraan wat minder makkelijk verkoopt dan een jaren-dertighoekhuis. Maar dat wil níet zeggen dat je niet aantrekkelijk bent! Je moet jezelf zien als een huis met een grote loods – zeer aantrekkelijk voor een bepaalde doelgroep. Als je vijfendertig of vijfenveertig bent, kun je dat dus ook als een voordeel verkopen. Alleen: je moet jezelf niet gaan verkopen als een jaren-dertighoekhuis. Dát gaat niet goed. Verberg je leeftijd niet. Er zit een voordeel aan, voor de juiste kopers, en daar moet je naar op zoek.”

Een leuke praktische tip las ik vandaag op de altijd interessante site van Intermediair in een artikel van loopbaancoach Els Ackerman, die een vraag van een late starter op de arbeidsmarkt beantwoordt. Zij adviseert deze dertiger om niet een chronologisch-c.v. mee te sturen met sollicitaties, maar een vaardigheden-c.v. Ik vond het een interessante benadering, en een advies waar veel oudere starters, switchers en mensen met een 'rijkgeschakeerd' cv. wellicht hun voordeel kunnen doen.

Voor meer informatie en bestellen bij Bol:

Een nieuwe carriere na je vijfendertigste
Hoogwout, M.E.

Hoe freelancers de wereld veranderen: Free Agent Nation

Dezer dagen ben ik helemaal verslingerd aan Free Agent Nation. Tamelijk dik (384 pagina's), tamelijk sociologisch en toch: behoorlijk meeslepend voor een zelfstandig ondernemer zoals ik.
Daniel Pink, voormalig speechwriter van Al Gore, gaf zijn geweldige maar veeleisende baan op en begon als tekstschrijver voor zichzelf. (En schrijven kán hij.) De reden: hij miste zijn vrouw, zijn dochter en zijn leven.

Hij ontdekte dat hij niet de enige was: hij zag dat ook veel vrienden, kennissen en buren traditionele banen opgaven en voor zichzelf begonnen. Pink trok een jaar lang met zijn gezin door Amerika om deze nieuwe natie, Free Agent Nation, in kaart te brengen. Waarom gaan steeds meer mensen freelancen? Waarom geven ze vaste banen bij grote bedrijven op in ruil voor een bestaan als zelfstandig ondernemer? Welke grote gevolgen heeft dat voor onze samenleving?

Met hoofdstukken over het oude en het nieuwe arbeidsethos, nieuwe manieren van (samen)werken, het mengen van werk en privéleven en de nieuwe vormen van loyaliteit boeide het boek mij voortdurend, tot ergens rond pagina 220. De laaste hoofdstukken wordt het boek vrij specifiek voor de USA (wet-en regelgeving, ziektekostenverzekeringen).

Hoewel de flaptektst anders suggereert, is het géén 'hoe begin ik voor mezelf'-boek. Maar het is wel lekker lezen voor elke ondernemer.

het boek is te bestellen bij Bol:

Free Agent Nation
Daniel H. Pink

Vrouwenwoensdag: over werk, loopbaan en privé-leven

Balans, goochelen met tijd, minder stress, opvoeding, herintreden, voor jezelf beginnen, plezier in je werk – thema’s die velen van ons bezighouden. Het nieuwe initiatief Vrouwenwoensdag, waarin vrouwencoaches uit het hele land samenwerken als een collectief van zelfstandigen, biedt elke tweede woensdag van de maand een keur aan workshops over deze onderwerpen.

In de agenda voor de komende maanden vind je workshops als:
Ondernemen: blijven dromen of toch doen? Wat wil ik met mijn loopbaan? Work-life balance: meer jezelf zijn in alle facetten van je leven.

Zelf heb ik wel oren naar de workshop Hoe kun je de vrijheid van de zomer vasthouden … mijn jaarlijkse voornemen, waarvan ik ook net zo jaarlijks achteraf vaststel dat het te vaak bij een voornemen is gebleven.

... the dreams will come to you

"It's not about how to achieve your dreams; it's about how to lead your life. If you lead your life the right way, the dreams will come to you."

Een uitspraak uit een lezing die indruk op me heeft gemaakt. Ik maak me namelijk vaak meer zorgen over wat er nog moet gebeuren in plaats van gewoon te doen wat ik wil en moet doen; en ik pieker te vaak over 'straks', in plaats van te genieten van wat er is. Voor wie deze lezing al heeft gezien: ik ben een Iejoor. Dat het ook heel anders kan, bewijst deze lezing.

Randy Pausch, hoogleraar aan Carnegie Mellon en expert in virtual reality, spreekt voor een volle zaal aan zijn universiteit. De lezing is onderdeel van een serie die The Last Lecture heette, en die als onderwerp voor elke spreker had: Wat zou je doen als dit het laatste college van je leven was? Wat zou je de wereld dan nog willen vertellen?

Voor Randy Pausch is dit werkelijk een 'last lecture': op het moment dat hij de lezing geeft, weet hij dat hij ongeneeslijk ziek is. Pausch weigert hierdoor depressief en somber te worden. In zijn woorden: "Ik kan niet beslissen welke kaarten ik krijg, maar wel hoe ik het spel ermee speel."

Het is een verhaal over het vervullen van de dromen die je als kind had, over hard werken, en over plezier hebben in elke dag. Deze film duurt een uur en een kwartier; er is op YouTube een korte versie uit de Oprah Show - maar voor mij was het niet hetzelfde. Neem een uur, en luister: