John Perry's briljante aanpak voor alle uitstellers

Ik heb veel nuttige, belangrijke en zinvolle dingen op mijn to-do lijstje staan. En die ga ik straks allemaal doen, als ik mijn mail heb gecheckt (kan dringend zijn), een beetje heb gesurft (marktonderzoek), een pakje naar de post heb gebracht (ze zitten erop te wachten) en een verse kop koffie heb gezet (ik moet wel geconcentreerd zijn natuurlijk).

Aan afleiding en excuses geen gebrek. De ware uitsteller stelt namelijk niet uit, maar moet eerst alleen nog even al die ándere belangrijke dingen doen.

Nu ben ik mij heel goed bewust van dit trekje, dat in het Engels zo prachtig 'procrastination' heet. En om het te bedwingen zet ik voornamelijk wilskracht en discipline is - wat vaak werkt, maar ook weer niet, hoe zeg je dat - altíjd.

John Perry, hoogleraar filosofie aan Stanford University, heeft een geniale nieuwe benadering van het probleem gevonden. Hij raadt de ware uitsteller aan om van zijn zwakte zijn kracht te maken. Een echte uitsteller verzet namelijk de hele dag door heel veel werk, als je erop let - alleen maar om het grote, belangrijke werk dat hij eigenlijk moet gaan doen, te ontlopen.

Perry's oplossing is even briljant als eenvoudig. De ware uitsteller hoeft er namelijk alleen maar voor te zorgen dat bovenaan zijn to-do lijst, een nóg grotere en belangrijkere taak komt te staan, liefst met een dringende deadline.
Jij, tot elk werk bereid als het maar zorgt dat je niet aan je echte werk hoeft te beginnen, zult dan automatisch en moeiteloos de rest van je lijst afwerken.

Lees hier zijn geestige, haarscherpe analyse van het karakter van de echte uitsteller.

Ik ben helemaal geïnspireerd. Ik ga direct mijn nieuwe nummer één-project bedenken. Maar eerst een kopje koffie, natuurlijk.

Microtrends

In Microtrends beschrijft Mark J. Penn, analyst/marktonderzoeker, zeventig 'microtrends': kleine gedragspatronen van groepen mensen die soms niet meer dan 1% van de bevolking uitmaken, maar desondanks grote impact kunnen hebben. Ze kunnen het nipte verschil maken bij verkiezingen, of het aanzien van een hele branche van consumentenproducten veranderen, of de basis vormen van een grote, nieuwe actiegroep.

Ik vind het meeslepend om te grasduinen in al die kleine trends, elk netjes beschreven in een eigen hoofdstuk, met cijfers en al.

En niet omdat ik als ondernemer op alle zeventig trends gehaaid en commercieel kan gaan inspelen. Daarvoor staan trends als 'Newly Released Ex-Cons' (het toenemend aantal gevangenen, en dus ook reïntegrerenden in de USA) of 'Surgery Lovers' (dol op operaties) te ver van mij en mijn bedrijf af.

Maar denk eens aan onderwerpen als 'Stay-at-Home-Workers', 'Wordy Women'(vrouwen veroveren de communicatieve beroepen), 'Neglected Dads' (fabrikanten van producten voor kinderen mikken hun marketing nog steeds vooral op moeders, terwijl steeds meer vaders zorgen)?

Een van de meest interessante trends (tot nu toe, ik heb nog niet het hele boek doorgesnuffeld) vind ik de 'Long Attention Spanners'. Ons algemene idee is dat we ons met z'n allen steeds korter kunnen concentreren, en dat alles steeds sneller en flitsender moet zijn om de aandacht vast te houden. Penn zet daar een trend tegenover: een half miljoen Amerikanen lopen marathons, waarvan 200.000 zelfs triathlons. Golf, ook geen toppunt van snel en flitsend, is mateloos populair, net als sudoku's. En kijk naar boeken: bestsellers van nu zijn gemiddeld 100 bladzijden dikker dan tien jaar geleden. En zelfs in de politiek heeft Penn sterke voorbeelden.

Penn sluit af dit hoofdstuk af met een interessante bespiegeling:

In fact, a sizable number of us - often the most interested key decision makers - will listen for as long as you can talk, read for as long as you can write, and follow for as long as you are willing to explain something. Sometimes people say less not because they are such clever marketers, but because they have less to say.

Microtrends is te bestellen bij Bol:

Microtrends
Mark J. Penn

Truc

Heb altijd meer dromen
dan de werkelijkheid verstoren kan.


- Duits spreekwoord


Foto: Lars Sundström / sxc.hu

Schuldgevoel en loslaten

Schuldgevoel, het hoorde jarenlang net zo bij me als de dikke bij de dunne. En dan bedoel ik die 'typisch vrouwelijke' variant: wanneer houd je genoeg rekening met anderen, en wanneer mag je - zónder schuldgevoel - voor jezelf kiezen?

Een half mensenleven lang probeerde ik dat schuldgevoel te bestrijden door de antwoorden buiten mijzelf te zoeken. Ik was altijd op zoek naar iets of iemand die me precies zou zeggen wanneer ik het helemaal goed deed. Doe ik wel genoeg? Ben ik zorgzaam genoeg? Mag ik al eens 'nee' zeggen?

En rond mijn veertigste begon ik het dan eindelijk een beetje te begrijpen.

Er ís geen antwoord buiten jezelf. Er ís geen regel.

Voor elke Truus die vind dat je jezelf teveel wegcijfert is er wel een Sjaan die vindt dat je teveel aan jezelf denkt.

Ik ben de enige die mijn keuzes kan maken. Ik ben de enige die de afweging kan maken. Anderen zullen andere meningen hebben, wát ik ook doe. Het maakt niet uit.

Wat een rust gaf dat. En wat bleek: er was helemaal niet zo'n duidelijke grens tussen 'rekening houden met anderen' en 'voor mezelf kiezen'. Voor anderen zorgen doe je vaak omdat je dat zelf graag wilt, en door voor jezelf te kiezen, help je vaak ook anderen.

In dit artikel in Trouw spreekt journaliste Mariska Jansen met filosofe en schrijfster Miriam van Reijen over precies deze onderwerpen. Helder denken, jezelf de vraag stellen; 'wat wil ík nou echt?' helpt waarschijnlijk het best tegen schuldgevoel, zegt Van Reijen. En dat is niet egoïstisch, zegt ze:

"Juist bij iemand die niet zo vatbaar is voor invloeden van buitenaf, die echt zichzelf is en weet wat zij wil, valt eigenbelang en algemeen belang samen. Dat is wat je ziet bij mensen die gelukkiger worden als ze iets voor een ander doen.”

Een mooi artikel, en een aanrader.

Herfst

Huil niet omdat het voorbij is -
glimlach omdat het gebeurd is

- Onbekend


Foto bij deze post: Pniti Marta

De glazen afgrond

Afgelopen vrijdag gaf Janka Stoker in Trouw een heel interessante analyse van de keus voor Sarah Palin als McCain's running mate. Palin is niet door het glazen plafond gebroken; ze staat aan de rand van een glazen afgrond, zegt Stoker.

Stoker gaat in op de double bind van vrouwelijke leiders. Een 'echte vrouw' is zorgzaam en invoelend, een 'echte leider' daarentegen is dominant en resultaatgericht. Als vrouwelijke politicus of manager doe je het dus niet gauw goed.

Stoker laat vervolgens zien dat vrouwen vooral kandidaat gesteld worden als er niets te verliezen valt. Dat geeft namelijk enerzijds het signaal af dat het roer echt om moet. En anderzijds, als ze verliest, is de zondebok snel gevonden, zegt Stoker: zie je wel, vrouwen zijn geen goede leiders.

Ik heb dit artikel met belangstelling gelezen. Het ging in tegen mijn intuïtie dat mensen in crisistijd voor de 'veilige' weg (dus een man) zouden kiezen. Stoker presenteert echter overtuigende voorbeelden en dito onderzoek. Boeiend leesvoer dus.

Ook Anna Fels laat in Vrouwen en Ambitie zien hoe vrouwelijke politici moeten laveren tussen de krachtige uitstraling van een echte leider enerzijds, en het imago van een 'echte vrouw' anderzijds.

Daarom graag tot slot dit citaat uit Vrouwen en Ambitie :

Ex-congreslid Pat Schroeder vertelt een reporter hoe het allemaal is begonnen:

[Haar man] zat al in de politiek. … Dat Pat zich twee jaar later ook kandidaat stelde, was min of meer toeval. De Democraten waren in de strijd om een congreszetel vrijwel kansloos tegen een aanstormende Republikeinse kandidaat. “Is het niet iets voor je vrouw?” zei Jim Schroeder tegen een partijgenoot die voor de nominatie had bedankt. Waarop de man antwoordde: “Is het niet iets voor de jouwe?” Er werd smakelijk gelachen ... Pat Schroeder had er geen problemen mee om zich kandidaat te stellen, “omdat het toch al bij voorbaat vaststond dat ik zou verliezen,” zegt ze nu.

En Anna Fels vraagt zich vervolgens af: "Hoeveel mannelijke congresleden zouden verklaren dat ze zich graag kandidaat stelden, omdat ze toch geen schijn van kans maakten?”

Talent

Gebruik welk talent je ook hebt. Het zou erg stil zijn in de bossen als alleen de allerbeste zangvogels er zouden zingen.

- Henry Van Dyke


Foto bij deze post: Rolf Lillfors

De rust van onbalans

De balans in mijn leven is deze week ver te zoeken. De zorg voor mensen die me dierbaar zijn, heeft deze week veel van mijn tijd gevraagd, en ik heb die met liefde gegeven. Mijn werk loopt nu achter, en ik zal een paar avonden moeten doorwerken om het in te halen. En ook in mijn huishouden zijn fikse achterstanden: stoffige ramen, uitpuilende wasmanden en "dust bunnies" onder de bank.

Er was een tijd waarin ik me schuldig, laks en lui zou hebben gevoeld wegens ramen, wasmanden en bunnies. Tot ik op een dag besloot wat mijn prioriteiten zijn: mijn dierbaren, mijn werk en mijn huishouden. In die volgorde. En ik besloot ook daadwerkelijk achter mijn keuzes te staan. Dan maar die bunnies, dan maar die wasmanden. Ik moet niet alles willen kunnen.

Ik sta helemaal achter dit briljante motto, auteur onbekend:
"This house is clean enough to be healthy, and dirty enough to be happy".

En mijn hart werd helemaal licht toen ik vorige week dit artikel van mijn favoriete O-Magazine columniste Martha Beck las. Zij is life-coach, en, in haar eigen woorden, "kind of supposed to be an expert at combining career and family".

Heeft zij dus de perfecte balans gevonden? Noooooooo. Kan het haar wat schelen? Lees, en geniet.

Vertrouwen

This above all: to thine own self be true
And it must follow, as the night the day,
Thou canst not then be false to any man.

- William Shakespeare

Je geld en je leven

Mijn pensioen - dat vind ik saai, ingewikkeld en vooral nog heel ver weg.

Vandaag werd ik weer eens met mijn neus op de feiten gedrukt: ik ben niet de enige.
Vrouwen bouwen in hun leven gemiddeld maar een derde op van het pensioen dat mannen opbouwen.

Ja, dames, een derde.

Dat stellen Arthie Schimmel, beleidsmedewerker bij E-Quality, en Denise Hulst, co-auteur van het boek ’Vrouwen & Geld, blijkens dit artikel in Trouw.

Er is meer: in 2004 was slechts 42% van de Nederlandse vrouwen economisch zelfstandig. En 'economisch zelfstandig' betekent niet 'rijk' - het betekent dat je in ieder geval net zo veel verdient als een uitkering voor een alleenstaande.

Ik weet dat er een heleboel redenen zijn waarom vrouwen economisch niet zelfstandig zijn. Hey, in 2004 behoorde ik als tevreden thuisblijfmoeder zelf ook tot de 58% niet-zelfstandigen.

Maar ik heb ook altijd gedacht: wees je er in elk geval van bewust. Denk na over de consequenties. Wat betekent het voor je pensioen? Hoe regel je het met je partner? Wat gebeurt er bij een scheiding, akelig genoeg als dat toch al zou zijn?

Voor mijn boek 'Een nieuwe carrière na je 35e' interviewde ik Tineke van der Kraan, directeur van de FNV Vrouwenbond. (De FNV Vrouwenbond maakte samen met E-Quality een informatieve website www.vrouwenpensioen.nl - neem vooral eens een kijkje!).

Voor alle thuisblijfmoeders zoals ik destijds, citeer ik graag nog eenmaal Tineke:

"En régel het met je partner, als jullie besluiten dat jíj minder gaat werken: sluit een verzekering af voor na je 65e. Hupsakee! Haal dat geld nú uit je gemeenschappelijke rekening en regel dat. Zorg dat dat op naam komt te staan van degene die de zorgtaken doet.”

Foto bij deze post: Steve Woods

Te laat?

Het beste moment om een boom te planten is twintig jaar geleden. Het een na beste moment is nu.

(Chinees spreekwoord)

Ontdek je eigen superpowers

Ik ben een fan van Oprah Winfrey. Niet per se van haar tv-show, maar absoluut wel van haar O Magazine. Elke maand koop ik het los voor negen euro - een rib uit mijn lijf, maar ik vind het de prijs dubbel en dwars waard. Het is dik, het is prachtig vormgegeven, en de inhoud laat zich het best omschrijven als "intelligent & feelgood". Carrière, recepten, literatuur, films, geldzaken, mode, psyche, gezondheid, relaties - alles komt aan bod.

Een van mijn favoriete columnisten in O is life-coach Martha Beck. Deze keer schrijft ze over een onderwerp dat mij na aan het hart ligt: Are you on the right track?.
Beck beschrijft drie gesprekken met vrouwen die zich vol twijfel afvroegen wat ze met de rest van hun leven wilden doen. (Waar ken ik dat toch van?).
Lees hier haar column: iedereen heeft superpowers - je moet ze alleen even ontdekken.

(Ik heb bij het lezen de naam 'Diana Prince' even op moeten zoeken - dat blijkt het alledaagse alter-ego van WonderWoman te zijn, zoals Clark Kent de 'gewone' uitvoering van Superman is. Bij deze!)

Foto bij deze post: Dez Pain

Meer, of weer, aan het werk?

Herintreedster, doorstarter of carrièreswitcher - hier is een aanrader voor iedereen die weer (of méér) wil gaan werken:

In het nieuwste nummer van Lof! vind je de Herstart Special 2008, 'voor alle vrouwen die hun carrière een nieuwe, frisse start willen geven'. Adviezen, tips, tests en aanbevolen boeken; je vindt er heel veel handige informatie.

Een quote die me erg aansprak komt van Elisabeth Zonjee van Shedoesit, banensite voor doorstartende talentvolle vrouwen: "Vrouwen geven wel makkelijk zeventig euro uit aan de kapper, maar niet zo snel aan een workshop of iets anders. Investeer in jezelf. En niet alleen in je uiterlijk."

In de aanloop naar het Klaar voor de (Her)start-evenement, houdt Elisabeth een weblog bij. Lees mee en laat je inspireren bij je eigen plannen en ambities!

Kopje koffie?

Een tijdje geleden schreef ik over de angst voor zakelijke afwijzingen - en dat je je daar als ondernemer heel snel overheen moet zetten. Hup, bel die nieuwe klant, die mogelijke opdrachtgever! Ach, wat vloeide dat stukje moeiteloos uit mijn toetsenbord...

En nu hik ik zelf al de hele ochtend tegen dat ene telefoontje aan. Dat telefoontje dat een kans op een heel mooi resultaat biedt, maar een even grote kans op een hele harde 'nee'.

Waarom vinden wij, vrouwen, dit vaak zo moeilijk? Waarom bellen we zo makkelijk namens een bedrijf, maar is het zo moeilijk om onszelf of onze eigen diensten en procucten te slijten?

Zijn we te bescheiden? Of is het juist arrogant om niet tegen 'nee' te kunnen?

Ik denk aan Chellie Campbells koffie-tip.

Ik ga nu bellen.

Bloggen over je (her)start? Meld je vóór vrijdag bij Lof!

Lof!, het tijdschrift voor moeders met ambitie, organiseert op 3 oktober 2008 in Utrecht het event Klaar voor de (her)start, voor herintredende moeders en carrièreswitchers.

Onder het motto: "Vallende bladeren? Korte dagen? Nieuwe plannen!" organiseert Lof! een event dat even inspirerend als informatief belooft te worden, met praktische workshops, tips en adviezen van deskundigen en veel netwerkkansen. Kijk hier voor meer informatie en het programma.

In de weken voor het event opent Lof! al een virtuele marktplaats. De redactie zoekt daarvoor drie bloggers: een herintreedster, een moeder die net haar eigen bedrijf begonnen is en een carrièreswitcher. Iets voor jou om de komende vier weken te bloggen over jouw plannen, ambities en activiteiten? Lees er hier meer over.

Foto: C. Libert