zondag 21 december 2008

Goede voornemens

You can't hire someone else to do your push-ups for you.
- Jim Rohn

Dit weekend las ik How to Get from Where You Are to Where You Want to Be: the 25 Principles of Success, van Jack Canfield. Canfield, co-auteur van de megabestsellende serie Chicken Soup for the Soul, deelt zijn inzichten met de lezer, en het is Amerikaanse zelfhulp van de bovenste plank.

Ik ben dol op zulke boeken - en word tijdens het lezen altijd heen en weer geslingerd tussen geïnspireerd enthousiasme om onmiddellijk ook zelf succesvol te worden enerzijds, en lichte vermoeidheid over zó veel ongebreideld positivisme anderzijds.

How to Get... heb ik met veel plezier gelezen - vooral de eerste helft vond ik sterk. Neem 100% verantwoordelijkheid voor alles in je leven, stop met klagen, stop met de schuld af te schuiven, kom in actie, leer tegen afwijzing te kunnen - Canfield geeft goede adviezen.

In de tweede helft van het boek begon ik wat successtory-moe te raken. De ene Olympische sporter die ondanks enorme obstakels nooit opgaf, wordt afgewisseld met de andere acteur die na 743 keiharde afwijzingen een wereldster werd. Hoewel ik dat soort doorzettingsvermogen zeker bewonder, ga ik mezelf desondanks toch afvragen hoeveel acteurs met eenzelfde vasthoudenheid na eenzelfde aantal afwijzingen toch nog steeds 'tijdelijk' taxichauffeur zijn.

Maar - Canfield vertelt ook zijn eigen succesverhaal. Hij vertelt over de enorme moeite die zijn co-auteur en hij hebben gedaan om uiteindelijk een uitgever voor Chicken Soup for the Soul te vinden. En over de verbazingwekkende creativiteit, inventiviteit en activiteit die zij daarna aan de dag legden om hun boek te verkopen.

Daarvoor buig ik nederig het hoofd.

All-in-all kan ik dit boek aanraden aan iedereen die in de kerstvakantie op zoek is naar een flinke dosis inspiratie voor het nieuwe jaar.

Voor wie het wil bestellen, de link naar (de nieuwe editie van) het boek bij Bol:

The Success Principles
The Success Principles
Jack Canfield

vrijdag 19 december 2008

Vlammen voor de vrijheid

Ik ben lid van Amnesty International. En één keer per jaar collecteer ik ervoor.

Dat is bitter weinig, als ik erbij stil sta hoe veel mensen er op deze wereld zijn die niet mogen zeggen wat ze willen - die niet mogen denken, schrijven of geloven wat ze willen. Hoe veel mensen er zijn die zonder eerlijk proces van hun vrijheid worden beroofd, of die worden gemarteld, of ter dood gebracht.

Mijn kinderen vroegen dit jaar wat collecteren eigenlijk was, en waarom ik dat deed.

Ik heb eigenlijk maar één antwoord, in feite egoïstisch.

Als ik ooit, hoe dan ook, waar dan ook, vergeten en alleen in een cel zou zitten, zonder rechten, overgeleverd aan willekeur of mishandeling - dan zou ik het fijn vinden om te denken dat er iemand op deze aarde iets voor me probeerde te doen. Dat het iemand iets zou kunnen schelen.

Daarom.

Deze maand houdt Amnesty International de actie Vlammen voor de Vrijheid. Kijk, en ontsteek ook jouw vlam.

dinsdag 16 december 2008

Ondernemers en auteursrecht

Je laat een freelance fotograaf een paar foto's maken voor je nieuwe folder. Een jaar later besluit je tot het vernieuwen van je website. Je gebruikt daarbij zonder overleg ook die mooie foto's uit je brochure; die heb je immers toch nog liggen en je hebt er voor betaald. Mag dat?

Je schakelt een vormgever in om je briefpapier en je visitekaartjes te ontwerpen. Over het logo dat hij daarvoor ontwerpt, ben je erg tevreden. Je besluit een poosje later dan ook om dat logo ook te gaan gebruiken op je website en in je advertenties; ook hier zonder overleg met de vormgever. Mag dat?

Je plaatst nieuwsberichten over jouw branche op je website. Interessant voor je bezoekers, en goed voor jouw bezoekersaantallen. Je neemt ze letterlijk en in zijn geheel over uit een vakblad - ongevraagd, maar mét bronvermelding. Mag dat?

Als ondernemer kom je vaker met auteursrecht in aanraking dan je wellicht zou denken. Verdiep je er in ieder geval één keer goed in, want een misser kan fikse consequenties hebben. En afgezien daarvan: de 'maker van een werk' (zoals dat in auteurechtelijke termen heet) heeft natuurlijk gewoon recht op de inkomsten over zijn eigen werk.

Op de site van de Kamer van Koophandel vind je onder Wetten en Regels de rubriek Ideeën beschermen. Hier vind je een overzicht van wat je als ondernemer moet weten over handelsnaamrecht, merken, auteursrecht, octrooien en meer.
Let op: dit kan natuurlijk ook van belang zijn om je éigen werk te beschermen!

Ondernemersblad Sprout zet in het artikel Opletten met auteursrecht alvast een paar basics voor je op een rijtje. En over de afspraken die je met je freelancers moet maken, geeft Sprout hier enkele do's and don'ts.

Persoonlijk vind ik auteursrecht - en merkenrecht, en portretrecht, en handelsnaamerecht, kortom: 'intellectueel eigendom'- vooral heel erg leuk. En voor mijn lol lees ik dus regelmatig de zeer interessante blog van Arnoud Engelfriet, ICT-jurist met een specialisatie in internetrecht. Heerlijk. Zoals hier, over een Rus die de ;-) als merk wil claimen. Lukt dat?

Het antwoord op alle vragen is trouwens: nee.

maandag 15 december 2008

Eén ding



De flexibiliteit van zelfstandig ondernemerschap is een zegen als je werk en gezin combineert, maar het is een tweesnijdend zwaard.

Want werk en privé-leven kunnen ook té veel door elkaar lopen: terwijl ik moet werken, maak ik boodschappenlijstjes, gooi ik een was in de machine, en graaf ik in dozen op zoek naar de kerstlichtjes die mee naar school moeten. En als ik langs de lijn sta op het voetbalveld, denk ik na over de deadline die ik die avond nog moet halen, loop ik in gedachten de afspraken van de volgende dag na en overweeg ik nieuwe mogelijkheden voor de marketing van Réunion.

Ik heb - net als vermoedelijk elke moeder ter wereld - een oneindig to-do-lijstje in mijn hoofd. Een lijst die elk moment van de dag mentaal wordt bijgewerkt:
Check, afgevinkt;
Ping, nieuwe taak toegevoegd.

Ik heb al lang gemerkt dat het me heel veel rust geeft om van tevoren te beslissen wat ik die dag wil bereiken, en wat ik die dag wil doen. Het beste voor mij is het om duidelijk te kiezen: deze tijd is voor mijn werk, deze tijd is voor mijn gezin. Niets geeft zoveel stress als alles tegelijk te willen doen, en alles tegelijk te willen zijn.

Het lukt me vaak - maar zeker niet altijd. En dan doe ik veel half, maar niets goed. En blijf ik achter met het gevoel dat ik tekort blíjf schieten, hoe hard ik ook werk.

Reden waarom ik geraakt was door deze uitspraak van auteur en filosoof Eric Hoffer:
“The feeling of being hurried is not usually the result of living a full life and having no time. It is on the contrary born of a vague fear that we are wasting our life. When we do not do the one thing we ought to do, we have no time for anything else — we are the busiest people in the world.”


Foto: Vladimir Fofanov, Fishermans portrait (sxc.hu)

woensdag 10 december 2008

Gracieus ouder worden

Inside every older person is a younger person -- wondering what the hell happened.

- Cora Harvey Armstrong

dinsdag 9 december 2008

Drie fulltime werkende moeders

In Intermediair deze week een artikel over drie fulltime werkende moeders. Van alle Nederlandse vrouwen met minderjarige kinderen, werkt maar 10% fulltime (180.000 vrouwen). "Wie zijn die schaarse moeders die ontsnappen aan de deeltijdnorm?" vraagt het blad zich daarom af.

Een van de geïnterviewde moeders is Annemie Schuitemaker van Career & Kids. Annemie ken ik persoonlijk, omdat ik haar heb geïnterviewd voor mijn boek Een nieuwe carrière na je 35e. Ik was toen ook al zeer onder de indruk van haar energie en daadkracht. En dat ze vrouwen in haar adviespraktijk niet per definitie aanraadt om parttime te gaan werken als ze een betere balans zoeken, wist ik ook. Een citaat uit het boek:
Veel vrouwen zoeken de oplossing voor een betere balans tussen werk en privé-leven in minder gaan werken. Annemie waarschuwt voor de gevaren daarvan: “Mijn oude baas zei altijd: parttimers zijn fantastisch – je betaalt ze voor vier dagen en ze werken voor vijf.”

Volgens het artikel in Intermediair ervoeren beide andere geïnterviewde moeders precies datzelfde. "Ik heb nu drie keer zoveel energie als toen ik nog parttime werkte" en "Fulltime werken geeft me meer vrijheid dan vier dagen werken. Het werk is nu tenminste af in het weekend," zeggen ze.

Opvallend in de interviews is dat de moeders zelf bijzonder gelukkig zijn met hun keuze, maar dat de buitenwereld niet altijd enthousiast is. Fulltime werkende moeder Joyce trekt zich er weinig van aan:
"Ik vind dat iedereen moet doen waar ze zich lekker bij voelt. Zelf heb ik grote bewondering voor vrouwen die fulltime moederen. Als wij drie weken op vakantie zijn geweest, zijn we kapot. Dan zeggen we tegen elkaar: "Ha fijn, we kunnen weer aan het werk!"

maandag 8 december 2008

Revolutie op de boekenmarkt?

In Trouw een mooi stukje over een kleine revolutie op de boekenmarkt. Beginnende schrijvers die dromen van een eigen boek, maar bij de gevestigde uitgeverijen niet binnenkomen, geven steeds vaker zelf hun boek uit via internetuitgevers.

Literair agent Paul Sebes vindt het volgens Trouw niks: er wordt vaak geen goede redactie gedaan, en auteurs hebben geen goede contacten met boekhandel en pers, waardoor het boek niet onder de aandacht komt van mogelijke lezers. En ook noemt hij de 'kneuterigheid' en de 'zweem van mislukking' die eromheen hangt.

Sebes heeft een punt. Maar mijn sympathie ging toch direct uit naar zangeres en letterkundige Mariska Reijmerink, die haar novelle Boventonen uitgaf via internetuitgeverij Free Musketeers.
Mariska Reijmerink is verbaasd over de afwijzende reacties. Want, zegt ze in het artikel:
„Ik ben meer thuis in de muziekwereld, en daar werkt het heel anders. De officiële platenmaatschappijen geven alleen maar commerciële shit uit. Echt leuke muziek verschijnt bij de kleine labels en in eigen beheer.”

Boventonen is een novelle over een zangeres uit een Nederlands amateurkoor, dat in Cornwall vierstemmige muziek uit de Renaissance instudeert. Meer over het boek lees je op hier de website van Mariska Reijmerink.

donderdag 27 november 2008

Papa Plus

Veertien vaders hebben zich verenigd in Papa Plus, en roepen andere vaders op zich bij hen aan te sluiten. Hun motto: een echte man heeft een papadag én een carrière.
Alles en iedereen roept van alles over werkende moeders, maar, zo zeggen de vaders volkomen terecht: "Tot onze grote irritatie ontbreekt de rol van de vaders volstrekt in deze discussie."

Op www.papaplus.nl lees je hun manifest. Een klein citaat alvast:
Feit is dat de meeste vaders minder willen werken om bij hun kinderen te zijn, zonder dat ze daarmee hun loopbaan schaden. Daar is een mentaliteitsverandering voor nodig. Onder vaders zelf. Onder wet- en werkgevers. Maar ook onder moeders. Die moeten zich geen schuldgevoel laten aanpraten als ze naar hun werk gaan. En ze moeten ons de ruimte geven om de zorg voor de kinderen op onze eigen manier in te vullen. Wij willen een cultuuromslag. En we verwachten van de overheid dat ze deze noodzakelijke cultuuromslag actief bevordert.

Als ondernemer heb ik alleen een beetje moeite met de wijze waarop de overheid geacht wordt alles verder even te regelen (de FNV is dan ook zichtbaar aanwezig in de site).

Maar verder: go, guys! Een mooi initiatief.

maandag 24 november 2008

Opbrengst



Beoordeel de dag niet naar de oogst die je binnenhaalt,
maar naar de zaadjes die je plant.

- Robert Louis Stevenson

Foto: D. Toth, sxc.hu

woensdag 19 november 2008

&Lof-list Beste Bedrijven 2008

Lof!, tijdschrift voor moeders met ambitie, onderzocht welke bedrijven en overheidsorganisaties de beste arbeidsvoorwaarden voor werkende ouders bieden. De uitslag vind je in de &Lof!-list Beste Bedrijven 2008.

Het onderzoek richtte zich op zowel de wensen van werkende ouders (vaders én moeders), als de mate waarin bedrijven daaraan tegemoetkomen. Flexibele begin- en eindtijden en de mogelijkheid om thuis te werken zijn de nummers 1 en 2 in de wensen van de ouders; en als werkende moeder kan ik dat alleen maar onderschijven. Flexibiliteit is noodzaak om werk en gezin goed te kunnen combineren.

Lees hier de highlights van het onderzoek.

maandag 17 november 2008

Thuiswerkmamas.nl

Als zelfstandig werkende ondernemer geniet ik van mijn vrijheid, maar ik mis natuurlijk wel de feedback van collega's. En dan bedoel ik zowel de inhoudelijke kennis en de visie, als ook de praatjes bij de koffie-automaat. Bij mijn eigen Senseo is het overdag wel heel erg stil. Goed voor de arbeidsdiscipline, maar het kan ook een geïsoleerd gevoel geven.

Ik probeer daarom regelmatig af te spreken met andere ondernemers, om koffie te drinken, bij te praten, ervaringen uit te wisselen en nieuwe ideeën op te doen. Een van de mensen die mij altijd weten te motiveren en te inspireren is Anne-Marijn Küthe, juridisch vertaalster en eigenaar van Thuiswerkmamas.nl . Haar zeer informatieve site bezoek ik ook regelmatig, het is een aanrader voor elke thuiwerkende ouder. Met tips, links en gratis downloads (zoals de Handleiding Startende Thuiswerkmama) in rubrieken als Werk, Huishouden en Opvoeden bestrijkt ze het hele scala van de thuiswerker.

Als je thuiswerkt (of wilt gaan werken), moet je er zeker eens gaan kijken.
Of lees haar columns op Mamas.nl, waarin ze de voor- en nadelen van thuiswerken deelt.

vrijdag 14 november 2008

Michelle Obama, mom-in-chief

Eind augustus schreef ik een stukje over Michelle Obama, die in haar indrukwekkende speech sprak als moeder, dochter, echtgenote en zuster, maar nergens als werkende moeder.

Op Salon.com schreef Rebecca Twaister deze week een mooi, diepgaand verhaal over de frictie tussen Michelle Obama's eigen carrière enerzijds en de publieke verwachtingen van, en eisen aan, een First Lady anderzijds. De media-aandacht richt zich nu vrijwel volledig op haar stijl, haar kledingkeuze en haar moederschap. Lees hier het hele artikel: The Momification of Michelle Obama.

Twaister citeert ook Barack Obama's woorden uit zijn boek The Audacity of Hope:
Barack considers his dawning realization that in his wife, as in so many working women, there was a battle raging. "In her own mind, two visions of herself were at war with each other," he writes. "The desire to be the woman her mother had been, solid, dependable, making a home and always there for her kids, and the desire to excel in her profession, to make her mark on the world and realize all those plans she'd had on the very first day that we met."

donderdag 13 november 2008

My way - Nina Simone

I've lived a life that's full
I've travelled each and every highway
And more, much more than this,
I did it my way

(Jacques Revaux / Paul Anka)

Die indrukwekkende stem, en dat meeslepende instrumentale stuk aan het einde... met het volume hard is het beter dan tien koppen koffie: My way, volgens Nina Simone.

dinsdag 11 november 2008

Cadeautip voor de feestdagen: Sonnie's pannenkoekenboek

Voor Een nieuwe carrière na je 35e interviewde ik Diana Dubois, nadat ik in Flair een artikel over haar en haar eigen uitgeverij had gelezen.

Deze week verschijnt bij Uitgeverij Dubois een geweldig pannenkoekenboek, dat ik direct heb besteld. En ik ga het van harte aanbevelen bij elke moeder, vader, opa, oma, kleuterleidster en oppasmoeder die ik ken.

Sonnie, de weggelopen roti-pannenkoek is een fullcolor geïllustreerd 'omkeer'- boek. De ene helft van het boek brengt het verhaal van Sonnie, een roti-pannenkoek die de wijde wereld intrekt.

Het andere deel bevat tientallen recepten voor de lekkerste pannenkoeken, poffertjes en flensjes uit de hele wereld. En zelfs pannenkoekensoep en pannenkoekenijsjes kun je met dit boek maken.

Pan Bati uit Aruba, Fateer uit Egypte, Dorayaki uit Japan, Lensemen uit Marokko, Pikelet uit Australië, Blin uit Rusland... 134 bladzijden lang vind je de heerlijkste recepten, prachtig geïllustreerd door Diane van Dijk.

Goed, het is nu wel duidelijk dat ik razend enthousiast ben...

Meer weten? Kijk bij Uitgeverij Dubois. Het boek is ook in elke boekhandel te bestellen.

maandag 10 november 2008

Prioriteiten: kiezen voor wat je echt belangrijk vindt

Ken je het gevoel dat je altijd druk bent, dat je actief en dynamisch honderd dingen van een schier oneindig to-do lijstje afstreept, maar dat je op een of andere manier veel te weinig tijd besteed aan wat er écht waardevol voor je is?

Nog één keer Stephen Covey, met een heel verhelderende boodschap over prioriteiten. Hoe zorg je dat je in je leven doet wat je écht belangrijk vindt? Dat de prioriteiten van jouw leven niet ondergesneeuwd raken in de drukte van alledag?

Covey vraagt een vrouw uit het publiek om een aantal grote stenen in een al volle bak met zand te plaatsen, zonder dat de emmer overloopt.

Elke steen vertegenwoordigt een belangrijke prioriteit (zoals familie & relaties, planning & voorbereiding, kerk & maatschappij, en een prioriteit die Covey 'sharpen the saw' noemt: het scherpen van je zaag, oftewel nieuwe krachten opdoen).

Een onmogelijke opdracht... toch?
Kijk hier naar het antwoord: put first things first.

vrijdag 7 november 2008

Goed advies van Frederique

De looks van topmodel en zakenvrouw Frederique van der Wal zijn helaas niet voor iedereen weggelegd, maar haar brains wil ze gelukkig met ons delen.

In dit artikel op Sprout.nl vertelt ze over haar eigen bloemenmerk. Op het eerste gezicht een vreemde combi: wat weet een topmodel van bloemen kweken? Heel weinig, zegt ze - maar ze weet des te meer van de manier waarop je iets kunt presenteren. En dus omringt ze zich met mensen die haar expertise aanvullen, en richt zij zich op waar zij zelf goed in is.

Een mooi stukje voor elke (startende) ondernemer. Persoonlijk heb ik ook even de laatste twee zinnen in mijn oren geknoopt:

Beren op de weg zullen er altijd blijven."Des te belangrijker om positief en gepassioneerd te blijven."

donderdag 6 november 2008

De broekpakken van Hillary Clinton

In een opiniestuk in De Volkskrant, De voorbeeldfunctie van Sarah Palin, plaatste Paul Vanderbroeck begin deze week de stijlen van Hillary Clinton en Sarah Palin tegenover elkaar.

Clinton wilde laten zien dat zij even goed, even hard en even serieus kon zijn als een man, zegt Vanderbroeck, en "zij kleedde zich zelfs zo mannelijk mogelijk in haar broekpakken". Palin daarentegen zette haar anders zijn als vrouw juist in, en bracht harde boodschappen met charme en een glimlach. En, vervolgt Vanderbroeck: "Daarom heeft Sarah het verder geschopt dan Hillary in de presidentsverkiezingen."

Ook psycholoog Henk Noort noemde onlangs in een column in het FD, Waarom Sarah meer succes heeft dan Hillary, de mannelijke stijl (waaronder de 'androgyne broekpakken') van Hillary al als een belangrijke reden waarom zij niet gekozen is tot de Democratische kandidaat.

Nu kun je erover twisten of 18 miljoen stemmen binnenhalen (Clinton), nu echt zo veel minder succesvol is dan door één man, John McCain, benoemd worden tot tweede naam op het ticket (Palin). En je kunt ook argumenteren dat er bij succes meer meespeelt dan uiterlijk en stijl alleen (inhoud, bijvoorbeeld?).

Maar wat ik vooral mis in de bovenstaande (en vele andere) vergelijkingen tussen Clinton en Palin, is het verschil tussen hun doelen. Hillary ging voor het presidentschap, Palin voor het vice-presidentschap. Ik zou me zo maar kunnen voorstellen dat dat verschil maakt in de wijze waarop je campagne voert. De president van Amerika is nu eenmaal de leider van het land, de opperbevelhebber van het leger, en de machtigste man (m/v) van de wereld in het algemeen. En hoewel de vice-president natuurlijk de reserve is voor de functie, heeft hij/zij in de campagne toch vooral een ondersteunende, assisterende rol.

En dat brengt me dan maar weer eens op een citaat van Anna Fels uit Vrouwen & Ambitie:

"De meest beproefde tactiek om vrouwelijkheid met vakmanschap te combineren is het ontwikkelen van vaardigheden binnen een geruststellende traditionele man-vrouw verhouding, waarbij de vrouw de rol van ondergeschikte en pupil heeft. Ze heeft dan een belangrijke (meestal oudere) man in haar leven, die haar aanmoedigt en/of onderwijst. Dat kan haar vader zijn, een leraar, een professor, haar baas of haar echtgenoot. Door deze onveranderde man-vrouw-dynamiek is ze minder kwetsbaar voor twijfels aan haar vrouwelijke identiteit."

dinsdag 4 november 2008

De wet van de oogst

Gisteren schreef ik over Stephen Covey en zijn Seven Habits of Highly Effective People.

Een van de dingen waar Covey op hamert, is: er zijn geen 'quick fixes', geen korte weggetjes naar succes - in ieder geval niet naar duurzaam succes. Of je succes nu definieert als een topcarrière, een gelukkige relatie, een goede lichamelijke conditie of een hechte band met je kinderen: alles dat van waarde is in het leven, komt alleen tot stand door geduld, volharding en integriteit; door de juiste dingen te doen op het juiste moment.

We willen verandering en succes vaak hier, nu en onmiddellijk. Maar we zijn allemaal gebonden aan de wet van de oogst, zoals dit filmpje illustreert.

maandag 3 november 2008

Het ware noorden

Tien jaar geleden reisden we door Canada. Een geweldige vakantie, in het fenomenale landschap van de Rocky Mountains. Er kleefde maar één nadeel aan de vakantie: door de beperkingen van de hoeveelheid bagage in het vliegtuig, kon ik niet mijn gebruikelijke grote voorraad boeken meenemen.

Reden waarom ik dolgelukkig was om op een dag op een nieuwe camping te horen dat er een 'ruilboekenkast' bij de receptie stond. Elke gast kon een boek kiezen en meenemen, met als enige voorwaarde dat hij een boek moest terugplaatsen. Yes, weer lezen!

Helaas bleek de boekenkast vrijwel helemaal leeg, en kon ik slechts kiezen uit twee titels, waarvan er één The Life and Times of Adolf Hitler was. En dus viel mijn keuze automatisch op het andere - Stephen Covey's The Seven Habits of Highly Effective People. Een boek dat ik in andere omstandigheden nooit gepakt zou hebben - ik had een afkeer van zelfhulpboeken en vooral als het zweemde naar opppervlakkig Amerikaans positivisme (ja, zo dacht ik toen).

En ja, je kunt zeggen dat dit boek, zoals veel zelfhulpboeken, op een aanstekelijke manier vertelt wat je met je gezonde verstand zelf ook wel weet, en ja, critici kunnen vinden dat het erg positief is - maar Coveys boek heeft mij bijzonder veel stof tot nadenken, en heel veel inspiratie gegeven. (En mij niet alleen - er zijn meer dan 15 miljoen exemplaren verkocht in 38 talen).

Het boeiende van dit boek is dat het je niet wil vertellen hoe je zo snel mogelijk zoveel mogelijk dingen in zo weinig mogelijk tijd kunt doen, of hoe je zo snel mogelijk succesvol kunt worden, maar hoe je zorgt dat je doet wat je écht belangrijk vindt.

Leef 'from the inside out', zegt Covey: leef integer, vanuit jouw principes, jouw waarden, jouw prioriteiten. Iedereen heeft een innerlijk kompas, dat je vertelt waar jouw 'ware noorden' ligt. En hij geeft je de zeer praktische handvatten om daar ook echt naar te leven.

Voor wie er meer over wil lezen, de links naar Bol:
The 7 Habits of Highly Effective People
The 7 Habits of Highly Effective People
Stephen R. Covey


De zeven eigenschappen van effectief leiderschap / druk 40
De zeven eigenschappen van effectief leiderschap / druk 40
Stephen R. Covey

vrijdag 31 oktober 2008

Wees energiebewust



Als mensen in je omgeving niets ondernemen, als hun dromen niet groter zijn dan een beetje rondhangen op de straathoek, of als ze je naar beneden halen, zorg dan dat je ze kwijtraakt. Negatieve mensen kunnen je energie razendsnel wegzuigen, en ze kunnen je ook je dromen afnemen.

- Basketballer 'Magic' Johnson

Foto: Dora Pete / sxc.hu

donderdag 30 oktober 2008

Dromen en nachtmerries

Ik geloof dat je heel ver kunt komen, als je het werk doet waar je hart ligt. Ik geloof dat je dromen moet volgen. Ik geloof dat je vleugels krijgt als je doet waar je jouw talenten in kwijt kunt, en dat je daarmee de wereld het beste helpt.

En ik geloof óók dat je realistisch moet zijn, en dat 'passie in je werk' niet de enige manier is om je dromen waar te maken en je hart te volgen. In Een nieuwe carrière na je vijfendertigste schreef ik het zo:
"We hebben het allemaal nodig om te weten dat we een bijdrage leveren, dat we nodig zijn, dat we een verschil maken.
Je kunt het verschil maken doordat je werk doet waar je heel goed in bent en dat je heel goed af gaat. Maar je kunt ook voldoening vinden in je werk door te beseffen waar je plaats is in het grotere geheel. En in het feit dat je door je werk zorgt voor een stabiele financiële basis voor jezelf en je dierbaren."

Zorgen voor de mensen die ons lief zijn, is voor de meesten van ons de belangrijkste prioriteit in ons leven. En ja, financiële zorg is ook zorg. Misschien doe je werk waar je hart niet direct van open gaat - maar ben je trots op je zelf omdat je daarmee zorgdraagt voor je gezin.

Wie erin slaagt om beide te combineren - een goed inkomen met werk waar je van houdt - is een gezegend mens. Maar wat als je hard werkt, en toch financieel niet meer rond kan komen?

Op hipmamas.com las ik het verhaal van een Amerikaanse, werkende moeder, die precies dat meemaakt: My Mind On My Money and My Money On My Mind, van Roberta Moore.
Het is een nachtmerrie.
De vrouw werkt, haar man werkt, en toch:
"Every single month we go deeper into debt. And every month the amount of our minimum payment to cover this debt increases."

Het is een verhaal dat mij niet losliet. Lees hier het hele verhaal op hipmamas.com.

dinsdag 28 oktober 2008

Hoe blijf je gemotiveerd voor een onzeker project?

Er is een grootschalig, prachtig project dat ik wil gaan opzetten, en waarvoor ik wil gaan samenwerken met een groot aantal andere mensen en bedrijven. Ik ben er razend enthousiast over, ik weet precies wat ik wil en hoe het eruit moet gaan zien, en wie ik erbij zou willen betrekken.

De afgelopen maand heb ik, met groot innerlijk vuur, diverse partijen benaderd die mogelijk hun medewerking willen gaan verlenen. Tot mijn vreugde zijn er heel goede vooruitzichten dat daar iets heel moois uit kan voortkomen.

Het wachten was nu alleen nog op een reactie van een derde partij, voor ik verder wilde gaan.

En toen gebeurde er iets geks. Bijna overnight verdwenen eind vorige week mijn energie en mijn motivatie. Ik voelde me prima, maar alle vuur was weg, en dat terwijl ik het idee nog steeds net zo goed vond (en vind!) als eerst. De drive was weg; alles wat ik wilde was met een lekker kopje thee op de bank gaan zitten en een boek lezen.

Ik brak me het hoofd daarover. Wáár kwam dat vandaan? Hoe kon zo veel energie en enthousiasme zo helemaal weg-ebben?

Vanmorgen sprak ik Elisabeth Zonjee van vacaturesite Shedoesit. Zij gaf me, toen ik mijzelf hardop deze vraag stelde, twee waardevolle inzichten.

Om te beginnen, heb ik het initiatief verloren laten gaan doordat ik ben gaan wachten op bericht van de derde partij. In een proces waarin ik vol vuur veel actie ondernam, heb ik mezelf stilgelegd door de beslissing te nemen te wachten. En bovendien ben ik tijdens dat wachten gaan nadenken: is het sowieso wel mogelijk? is het wel haalbaar? heeft het wel zin er al die tijd en energie in te steken?

Ten tweede liet Elisabeth me inzien dat ik me té veel focuste op het einddoel. De weg ernaartoe is minstens even belangrijk, zei ze. Of je je doel uiteindelijk haalt of niet, door alles wat je doet op weg ernaar toe, doe je nieuwe ervaring op, vergroot je je competenties en vergroot je je mogelijkheden.

Twee heel goede lessen, en mijn energie is terug.

Wat heb ik nu concreet besloten? Eén: ik houd voortaan het initiatief bij mezelf. Oók als ik moet wachten op een reactie, kan ik altijd een dag en tijd afspreken waarop ik zelf contact op kan nemen om die reactie te horen. Dat voorkomt bij mij een gevoel van afwachtendheid en vertraging.

Twee: elke stap die ik neem, is een resultaat op zich. Ik kan leren van elk gesprek, van elke ontmoeting en van elk antwoord, zélfs als het uiteindelijk een afwijzing is.

Thanx, Elisabeth.

vrijdag 24 oktober 2008

Who moved my Blackberry (TM)?

Een hilarische kruising tussen The Bonfire of the Vanities en Bridget Jones, voor wie een paar uur lekker wil weglezen.

Who moved my Blackberry? volgt een jaar lang, via mails en sms-jes, het leven van Martin Lukes, board director bij A & B (UK). Leef mee met deze marketing manager, spil van zijn eigen universum, die maar niet kan begrijpen waarom iedereen toch altijd tegen hem is. En dat ondanks zijn can-do headset...

Prachtige satire, een aanrader.

Voor wie meer wil lezen, de links naar Bol:
Who Moved My Blackberry?
Who Moved My Blackberry?
Lucy Kellaway & Martin Lukes


Martin Lukes wie heeft mijn Blackberry
Martin Lukes wie heeft mijn Blackberry
L. Kellaway

donderdag 23 oktober 2008

En zo kan het ook

Heb ik me net zeldzaam geërgerd (en dan druk ik me vriendelijk uit) aan het artikel in een glossy over 'Kathelijne' en haar bitch (?) van een baas, vandaag valt de Intermediair in de bus. En daarin staat deze week een mooi artikel over kritiek leveren op je baas.

Ha, zo kan het dus ook.

Het artikel noemt drie vuistregels: observeer, zeg alleen iets over jezelf, wees duidelijk.

Nee, het is niet altijd makkelijk. Ja, je loopt misschien een risico.
Maar je hebt altijd een keuze.

dinsdag 21 oktober 2008

Bitches en prinsesjes

In een serieuze glossy voor ambitieuze vrouwen stuitte ik op een intrigerend artikel over 'de baas als bitch'. Vrouwen kunnen, dankzij hun extra goede emotionele voelsprieten, heel goede leidinggevenden zijn - maar ze weten je ook precies te raken waar het pijn doet, allemaal dankzij diezelfde sprieten, aldus het artikel. Tja, zo zijn wij.

In het artikel komt 'Kathelijne' (de naam is gefingeerd, en met reden) aan het woord, over haar ervaringen met haar leidinggevende.

'Kathelijne', net afgestudeerd aan de School voor Journalistiek, kreeg haar eerste baan bij een fotopersbureau, en trof daar, zoals ze zegt: "een boss from hell. Ze vernederde haar medewerkers tot tranen toe."
Dat klinkt inderdaad nogal akelig.

'Kathelijne' vervolgt: "Toen ik niet wist dat Bobby en Robert Kennedy dezelfde persoon waren, werd me publiekelijk zó de mantel uitgeveegd dat mijn collega's me moesten komen troosten. Ik nam ontslag, maar niet voordat ik na een kerstborrel met een spannende collega de liefde heb bedreven op haar bureau. Eindelijk wraak!"

Ik heb deze alinea een aantal malen herkauwd.

Je bent afgestudeerd aan de School voor Journalistiek, je gaat werken voor een fotopersbureau en je weet niet dat Bobby en Robert Kennedy dezelfde persoon zijn.

Call me old fashioned (or just plain old), maar ik kan me indenken dat een baas dan per ongeluk best zin kan krijgen om een paar onaardige dingen te zeggen. En als ik die baas was, en dit gebeurde voordat ik 's morgens voldoende koffie had gedronken, zou ik dat misschien nog hardop doen ook.

Maar laat ik 'Kathelijne' het voordeel van de twijfel geven, en ervan uitgaan dat ze onterecht een te zware uitbrander heeft gekregen. Ik zou zo denken dat ze zich toch een paar vragen zou kunnen stellen.
Zoals: Heb ik inderdaad alle kennis in huis die ik nodig heb voor deze baan, of kan ik nog wat bij gaan leren?
Of: Hoe kan ik leren omgaan met kritiek (zelfs als die zwaar en onterecht is), zonder dat mijn collega's me moeten komen troosten?
Of: Hoe kan ik op een professionele, volwassen manier met mijn baas bespreken dat ik last heb van de manier waarop zij kritiek geeft?

En ja, zelfs ontslag nemen als je uiteindelijk alle andere opties hebt uitgesloten, kan een moedige en goede keuze zijn.

Maar 'de liefde bedrijven op haar bureau'? En dan vinden dat je 'eindelijk wraak' hebt genomen?

Puh-lease. Je baas bestelt kalmpjes een nieuw bureau, feliciteert zichzelf dat ze van je af is, en gaat gewoon door met haar eigen leven.

Kom op, 'Kathelijne', stop je te gedragen als een prinsesje op de erwt. Zelfs als je baas echt een bitch (m/v) is, deal with it. Leer op een professionele manier omgaan met al dan niet terechte kritiek en al dan niet bitcherige bazen.

In de woorden van Jane Elliot: "Get over cute! Get competent."

vrijdag 17 oktober 2008

Magie

Ik blijf nog even bij mijn 'story'-thema van deze week. Want gisteren was ik opnieuw in de ban van de kracht van verhalen.

Met twee vriendinnen en zes kinderen was ik bij de magische theatervoorstelling Het geheime boek van Merlijn in Kasteel de Haar.

Een heerlijke voorstelling, waarin de kinderen voluit met Magie Carlijn meeriepen, meegebaarden en meetoverden om het sprookjesbos te beschermen tegen de moerasheks. Als moeder - met alle ouders terecht helemaal achter in de zaal gedirigeerd om de kinderen vooraan alles goed te kunnen laten zien en meebeleven - was ik zelf ook dit keer weer diep onder de indruk van de overgave waarmee kinderen kunnen opgaan in een verhaal.

Dat we als volwassenen wat verder van onze fantasie verwijderd raken, wist ook Magie Carlijn.

Magie Carlijn, tot een vader uit het publiek: "Wanneer speelde jij voor het laatst dat je een tovenaar was?"
Vader: "Nou, dat is wel heel lang geleden, Carlijn..."
"En wanneer was je voor het laatst een piraat?"
"Ehm, ook wel erg lang geleden..."
"En wanneer heb jij voor het laatst vergaderd?"
"Gisteren?"

Wie deze mooie voorstelling nog wil zien op Kasteel de Haar moet snel zijn (kijk hier voor de data); gelukkig heeft Magie Carlijn ook een eigen website.

donderdag 16 oktober 2008

Dit weekend in Amsterdam: Storytelling Festival

Op 18 en 19 oktober 2008 wordt in Amsterdam het Storytelling Festival Verhalen uit het scheepsruim gehouden. Ook Francine Plaisier en Tim Klein Schiphorst van Verhalenfabriek geven er twee workshops. En dat bracht bij mij een persoonlijke herinnering aan de kracht van verhalen naar boven.

Al van jongsaf aan wilde ik eigenlijk maar één ding: schrijver worden. Dat leek me de meest fantastische baan op aarde. Ik geloofde nooit dat dat kon, vertelde het aan vrijwel niemand, en ging na school en opleiding werken als marketeer.

Zo tegen mijn veertigste besloot ik dat het tijd werd om die meeslepende roman of die pakkende thriller dan maar eens te gaan schrijven. Ik begon vol goede moed aan een paar verhalen, maar ik liep elke keer na twee, of soms drie, pagina's vast. In Een nieuwe carrière na je 35e staat het als volgt:

En ik weet nog precies waar ik was toen het tot me doordrong – ik stond voor het raam van de zolderkamer, ik keek naar buiten, over boomtoppen en daken en ik zag de wolken voorbijdrijven – en ik dacht: “Als ik echt zo’n geboren grote creatieveling was – zou ik dan veertig hebben kunnen worden zonder ooit een boek te schrijven? Zou ik dan niet een roman, of op zijn minst een paar verhalen, geschreven hébben, in plaats van erover weg te dromen?”
Met grote helderheid besefte ik dat ik in het diepst van mijn hart helemaal niet groots, meeslepend en creatief ben. In het diepst van mijn hart ben ik een degelijke, nauwkeurige regelaar - die dol is op boeken. En op dat moment besloot ik uitgever te worden.


En nu, achteraf, weet ik óók nog precies waar ik was toen ik mijn droom om uitgever te worden, voor het eerst 'en plein public' durfde te vertellen: in een workshop van Francine Plaisier van Verhalenfabriek.

Drie jaar later ben ik nóg onder de indruk van deze bijeenkomst. Boeiend, pakkend en met het schijnbare gemak van iemand die iets heel goed kan, vertelde Francine haar verhalen. Met korte, ogenschijnlijk eenvoudige vragen, gaf ze ook anderen de ruimte en het vertrouwen om hun eigen verhalen te vertellen. Ik herinner me deze workshop nu nog steeds als een mijlpaal. Het moment waarop ik mijn droom begon te vertellen, was ook het moment waarop die droom waarheid begon te worden.

Het festival heeft een uitgebreid progamma, met twee workshops van Verhalenfabriek: Corporate Storytelling en Vertellen, dat kan iedereen.

woensdag 15 oktober 2008

Meer

There's a lot more to being a woman than being a mother, but there's a hell of a lot more to being a mother than most people suspect.

- Roseanne Barr

dinsdag 14 oktober 2008

Heerlijk boek van De HuishoudCoach

Ik heb een ambivalente houding tegenover huishouden. Ik ben er niet goed in en ik houd er ook niet van om het te doen, maar ik kan geweldig genieten van het resultaat. Een schoon, opgeruimd huis is een bron van rust en ontspanning. (Vorig jaar heb ik dan ook voorgesteld dat de overheid, als zij meer vrouwen aan het werk wil krijgen, beter kan investeren in gratis huishoudhulp dan in gratis kinderopvang).

In afwachting van een bail-out-plan van minister Bos om mij van mijn huishoudelijke taken te vrijwaren, maak ik er zelf maar het beste van, onder mijn vaste motto: "This house is clean enough to be healthy, and dirty enough to be happy". Toch ben ik altijd op zoek naar verbeterkansen. Want hoewel het hier (meestal) redelijk schoon, redelijk opgeruimd en redelijk overzichtelijk is, heb ik ook steeds het gevoel dat ik vecht tegen de bierkaai. En ik koester stiekem het verlangen een soort Martha Stewart te zijn: altijd zo georganiseerd, altijd zo bij met alle klusjes, en vooral - altijd zo rustig.

Els Jacobs, de HuishoudCoach, heeft nu een heerlijk boek geschreven voor mensen zoals ik. Aan de slag met De HuishoudCoach is luchtig, positief en tegelijkertijd geweldig nuttig.

Het boek oogt van buiten al aanstekelijk fris (wit omslag, helder gekleurde kopjes en kaders) en georganiseerd (tabjes tussen de hoofdstukken!). Dat geeft de burger meteen al moed. Op een onderhoudende manier wordt je probleem bij de wortels aangepakt, met een hoofdstuk over de reden waarom nou juist jíj met een chaotisch huis zit opgescheept. Els Jacobs laat zien welke types mensen het risico lopen in de huishoudelijke problemen te raken (ik heb mezelf al herkend als de 'gevende, tobberige en controlebehoeftige conformist') en het mooie is: daar kun je dus wat mee dóen.

Stapsgewijs en heel gestructureerd laat het boek je zien hoe je succesvol kunt opruimen, administreren, agenderen en poetsen. En voor mij werkt het: ik had hoofdstuk 2 nog niet uit, en ik had e berging al eens flink onder handen genomen.

Een aanrader.
Voor wie het wil bestellen, hier de link naar Bol:

Aan de slag met de Huishoudcoach
Aan de slag met de Huishoudcoach
E. Jacobs

maandag 13 oktober 2008

Doel

Een man kwam bij een bouwplaats, waar drie mannen aan het werk waren. Hij vroeg de eerste: “Wat bent u aan het doen?” en de man antwoordde: “Ik ben aan het metselen”. Hij vroeg de tweede: “Wat bent u aan het doen?” en de man antwoordde: “Ik bouw een muur”. Hij liep naar de derde man, die neuriede bij zijn werk en hij vroeg: “Wat bent u aan het doen?” en de man stond op en glimlachte en zei: “Ik bouw een kathedraal”.


- Citaat uit The Story Factor: Inspiration, Influence, and Persuasion Trough the Art of Storytelling / Annette Simons

Binnenkort meer over dit boek; voor wie er alvast meer over wil weten, de link naar Bol.com:

The Story Factor
The Story Factor
Annette Simmons

donderdag 9 oktober 2008

Hopeloos, maar niet ernstig

Zwaar weer in de financiële wereld en op de beurzen. Natuurlijk vraag ik mij, als moeder en als ondernemer, af wat dat allemaal voor ons gaat betekenen.

Voor wie zich in het financiële nieuws even wil bijspijkeren, legt de cover van The Economist het nog een keer duidelijk uit . En wie het graag grafisch geïllustreerd wil zien, kan hier op Slate terecht.

Ook De Volkskrant blijft gelukkig positief, en brengt vandaag een fijne reisreportage over IJsland. Tja, aan de geisers ligt het niet.

En ach, als de nood aan de man komt, zoek ik toch gewoon weer een baan?

Nee, volgens mij komt het allemaal wel goed.

Tijdelijk

Nog één keer over Klaar voor de (her)start, voor alle herintreedsters, doorstarters en carrièreswitchers. Lof! geeft een overzicht van de gouden tips van deskundigen. Samengevat in de woorden van Pia Dijkstra: "Laat los, ken je kracht en heb lef!". Als voormalig herintreedster kan ik het allemaal van harte onderschrijven.

Alleen bij tip 6 heb ik kanttekeningen. Die luidt: "Denk eraan dat alles tijdelijk is. Zo denk je nog ‘ ik kan nooit mijn eigen gang gaan’ en voor je het weet zijn de kinderen het huis uit."
Hm, als ik zo zou denken, zou ik 24 uur per dag naast mijn kinderen willen gaan zitten om er geen moment van te missen.

Ik geloof, dat je (weer) moet gaan werken omdat dat nú goed is voor jou én voor je gezin (en financiële zorg is óók zorg, dat blijkt in deze roerige beurs/banktijden maar eens te meer).

En natuurlijk, verlies niet je lange-termijnbelang uit het oog. Hoe ver het misschien ook weg lijkt, je financiële zekerheid en je pensioen zijn belangrijk.

Vraag dat maar aan de powerdames van de Vrouwen van Nu.

woensdag 8 oktober 2008

Powergeneratie

Zaterdag was ik in Burger's Zoo, voor het Ontmoetingsfestival van Vrouwen van Nu (de vroegere Plattelandsvrouwen) en WomenInc.

Het overgrote deel van de bezoekers was 55+, en wij kunnen daar nog heel wat van leren.

Al tijdens het eerste debat, tussen feministe Heleen Mees en 'Lang leve de burgertrut' Fleur Jurgens, liet de zaal flink van zich horen.

Vrouwen vertelden over het ontslag dat zij bij hun huwelijk kregen, of bij hun zwangerschap. Niks keuzevrijheid, niks keuzestress, niks combineren van werk en gezin. Je had het er maar mee te doen.

Over twee zaken waren de vrouwen in de zaal heel erg duidelijk. Eén: de vrouwen die altijd gezorgd hebben voor anderen, die het gezin draaiende hielden, die het huishouden op rolletjes lieten lopen en die mantelzorg boden aan iedereen in hun omgeving - die vrouwen hebben het allemaal mogelijk gemaakt voor anderen om te werken en carrière te maken. En dat wordt soms onvoldoende gewaardeerd.

Twee, en dat werd die dag vele malen gezegd, door vele vrouwen in de zaal, ook tijdens het gesprek van Catherine Keyl met Tweede Kamerlid Samira Bouchibti en FNV-voorzitter Agnes Jongerius:
meisjes en vrouwen, blíjf werken, blíjf in elk geval met één been in de arbeidsmarkt staan, denk om je financiële onafhankelijkheid, en vooral: denk aan je pensioen.

Aan alle bezoeksters van het Ontmoetingsfestival: ik heb een bijzonder leerzame, boeiende en inspirerende dag gehad. Wat een kracht, wat een energie en wat een enthousiasme. Jullie zijn een powergeneratie.

dinsdag 7 oktober 2008

Storm



Een schip in de haven is veilig,
maar het is niet waar schepen voor gemaakt zijn.
- Onbekend


Foto: Bartek Wilk / sxc.hu

maandag 6 oktober 2008

Ja maar wat als

Afgelopen vrijdag was ik bij het Lof!-event Klaar voor de (her)start. Een geweldig leuke en stimulerende middag.

Ik nam deel als uitgever; ik beschouw mezelf immers al lang niet meer als starter of als herintreder.

En toch werd ik weer erg geraakt door mijn eigen, oude twijfels. Met name toen het ging om de vraag: hoe kun je, als je als moeder weer (meer) wilt gaan werken, dat doen terwijl er in een gezin zo vaak onverwachte dingen gebeuren?

Dit raakte bij mij een heel gevoelige snaar. Ook ik heb hiermee geworsteld. Als ik ga werken, als ik een belangrijke afspraak heb, en mijn kind wordt ziek?

Toen ik mijn bedrijf opzette, vond ik dat heel erg lastig. Thuisblijfmoeder zijn heeft een hoop voors en tegens, maar een groot voordeel vond ik dat het zo veilig en overzichtelijk was. Kind ziek? Geen punt, ik ben er meteen zelf.

Het was voor mij moeilijk om daar weer afstand van te doen. Om die 'comfort zone' te verlaten. En ik had dus de neiging om dan maar helemaal niets te gaan doen. Zo graag wilde ik die 'ja maar wat als'- stress vermijden.

Inmiddels heb ik er een betere oplossing voor. Als ik belangrijke afspraken heb, maak ik vooraf een plan voor 'wat als...'
Als er op die dag een kind ziek is, kan mijn man dan vrij nemen? Kan mijn schoonmoeder dan komen? Hoe lossen we dat dan op?

En soms beslis ik: mocht er dit-of-dat gebeuren, dan zeg ik die afspraak af.
Dat is dan balen, maar het geeft me erg veel rust om van tevoren vast te stellen wat ik doe als het nodig is. Lekker duidelijk, geen stress.

En al jullie andere herintreders-out-there, geloof me: doe wat je wilt, maar laat je niet door 'ja maar' weerhouden.
Denk niet 'ja, maar...' maar 'ja, en...'.
Maak plannen, kom in actie! Het geeft je vleugels.

donderdag 2 oktober 2008

Het verschil tussen mannen en vrouwen ...

... voor eens en voor altijd verklaard door Brigitte Kaandorp, en hier door Marc Gungor .

Waarmee ik, na mijn post van dinsdag, opnieuw alle procrastinators onder ons tegemoet kom. Ook mezelf.

En ik kan het nog onder 'werk' scharen ook.

woensdag 1 oktober 2008

Geeft niks

Ik heb zoveel geleerd van mijn fouten …
Ik denk dat ik er nog maar een paar ga maken.
- Onbekend

De enige echte vergissing is de vergissing waar we niets van leren.
- John Powell

Als ik mijn leven over zou moeten doen, zou ik dezelfde fouten maken, maar dan eerder.
- Tallulah Bankhead

dinsdag 30 september 2008

John Perry's briljante aanpak voor alle uitstellers

Ik heb veel nuttige, belangrijke en zinvolle dingen op mijn to-do lijstje staan. En die ga ik straks allemaal doen, als ik mijn mail heb gecheckt (kan dringend zijn), een beetje heb gesurft (marktonderzoek), een pakje naar de post heb gebracht (ze zitten erop te wachten) en een verse kop koffie heb gezet (ik moet wel geconcentreerd zijn natuurlijk).

Aan afleiding en excuses geen gebrek. De ware uitsteller stelt namelijk niet uit, maar moet eerst alleen nog even al die ándere belangrijke dingen doen.

Nu ben ik mij heel goed bewust van dit trekje, dat in het Engels zo prachtig 'procrastination' heet. En om het te bedwingen zet ik voornamelijk wilskracht en discipline is - wat vaak werkt, maar ook weer niet, hoe zeg je dat - altíjd.

John Perry, hoogleraar filosofie aan Stanford University, heeft een geniale nieuwe benadering van het probleem gevonden. Hij raadt de ware uitsteller aan om van zijn zwakte zijn kracht te maken. Een echte uitsteller verzet namelijk de hele dag door heel veel werk, als je erop let - alleen maar om het grote, belangrijke werk dat hij eigenlijk moet gaan doen, te ontlopen.

Perry's oplossing is even briljant als eenvoudig. De ware uitsteller hoeft er namelijk alleen maar voor te zorgen dat bovenaan zijn to-do lijst, een nóg grotere en belangrijkere taak komt te staan, liefst met een dringende deadline.
Jij, tot elk werk bereid als het maar zorgt dat je niet aan je echte werk hoeft te beginnen, zult dan automatisch en moeiteloos de rest van je lijst afwerken.

Lees hier zijn geestige, haarscherpe analyse van het karakter van de echte uitsteller.

Ik ben helemaal geïnspireerd. Ik ga direct mijn nieuwe nummer één-project bedenken. Maar eerst een kopje koffie, natuurlijk.

maandag 29 september 2008

Microtrends

In Microtrends beschrijft Mark J. Penn, analyst/marktonderzoeker, zeventig 'microtrends': kleine gedragspatronen van groepen mensen die soms niet meer dan 1% van de bevolking uitmaken, maar desondanks grote impact kunnen hebben. Ze kunnen het nipte verschil maken bij verkiezingen, of het aanzien van een hele branche van consumentenproducten veranderen, of de basis vormen van een grote, nieuwe actiegroep.

Ik vind het meeslepend om te grasduinen in al die kleine trends, elk netjes beschreven in een eigen hoofdstuk, met cijfers en al.

En niet omdat ik als ondernemer op alle zeventig trends gehaaid en commercieel kan gaan inspelen. Daarvoor staan trends als 'Newly Released Ex-Cons' (het toenemend aantal gevangenen, en dus ook reïntegrerenden in de USA) of 'Surgery Lovers' (dol op operaties) te ver van mij en mijn bedrijf af.

Maar denk eens aan onderwerpen als 'Stay-at-Home-Workers', 'Wordy Women'(vrouwen veroveren de communicatieve beroepen), 'Neglected Dads' (fabrikanten van producten voor kinderen mikken hun marketing nog steeds vooral op moeders, terwijl steeds meer vaders zorgen)?

Een van de meest interessante trends (tot nu toe, ik heb nog niet het hele boek doorgesnuffeld) vind ik de 'Long Attention Spanners'. Ons algemene idee is dat we ons met z'n allen steeds korter kunnen concentreren, en dat alles steeds sneller en flitsender moet zijn om de aandacht vast te houden. Penn zet daar een trend tegenover: een half miljoen Amerikanen lopen marathons, waarvan 200.000 zelfs triathlons. Golf, ook geen toppunt van snel en flitsend, is mateloos populair, net als sudoku's. En kijk naar boeken: bestsellers van nu zijn gemiddeld 100 bladzijden dikker dan tien jaar geleden. En zelfs in de politiek heeft Penn sterke voorbeelden.

Penn sluit af dit hoofdstuk af met een interessante bespiegeling:
In fact, a sizable number of us - often the most interested key decision makers - will listen for as long as you can talk, read for as long as you can write, and follow for as long as you are willing to explain something. Sometimes people say less not because they are such clever marketers, but because they have less to say.


Microtrends is te bestellen bij Bol:
Microtrends
Microtrends
Mark J. Penn

vrijdag 26 september 2008

Truc



Heb altijd meer dromen
dan de werkelijkheid verstoren kan.


- Duits spreekwoord


Foto: Lars Sundström / sxc.hu

donderdag 25 september 2008

Schuldgevoel en loslaten

Schuldgevoel, het hoorde jarenlang net zo bij me als de dikke bij de dunne. En dan bedoel ik die 'typisch vrouwelijke' variant: wanneer houd je genoeg rekening met anderen, en wanneer mag je - zónder schuldgevoel - voor jezelf kiezen?

Een half mensenleven lang probeerde ik dat schuldgevoel te bestrijden door de antwoorden buiten mijzelf te zoeken. Ik was altijd op zoek naar iets of iemand die me precies zou zeggen wanneer ik het helemaal goed deed. Doe ik wel genoeg? Ben ik zorgzaam genoeg? Mag ik al eens 'nee' zeggen?

En rond mijn veertigste begon ik het dan eindelijk een beetje te begrijpen.

Er ís geen antwoord buiten jezelf. Er ís geen regel.

Voor elke Truus die vind dat je jezelf teveel wegcijfert is er wel een Sjaan die vindt dat je teveel aan jezelf denkt.

Ik ben de enige die mijn keuzes kan maken. Ik ben de enige die de afweging kan maken. Anderen zullen andere meningen hebben, wát ik ook doe. Het maakt niet uit.

Wat een rust gaf dat. En wat bleek: er was helemaal niet zo'n duidelijke grens tussen 'rekening houden met anderen' en 'voor mezelf kiezen'. Voor anderen zorgen doe je vaak omdat je dat zelf graag wilt, en door voor jezelf te kiezen, help je vaak ook anderen.

In dit artikel in Trouw spreekt journaliste Mariska Jansen met filosofe en schrijfster Miriam van Reijen over precies deze onderwerpen. Helder denken, jezelf de vraag stellen; 'wat wil ík nou echt?' helpt waarschijnlijk het best tegen schuldgevoel, zegt Van Reijen. En dat is niet egoïstisch, zegt ze:
"Juist bij iemand die niet zo vatbaar is voor invloeden van buitenaf, die echt zichzelf is en weet wat zij wil, valt eigenbelang en algemeen belang samen. Dat is wat je ziet bij mensen die gelukkiger worden als ze iets voor een ander doen.”

Een mooi artikel, en een aanrader.

dinsdag 23 september 2008

Herfst




Huil niet omdat het voorbij is -
glimlach omdat het gebeurd is

- Onbekend


Foto bij deze post: Pniti Marta

maandag 22 september 2008

De glazen afgrond

Afgelopen vrijdag gaf Janka Stoker in Trouw een heel interessante analyse van de keus voor Sarah Palin als McCain's running mate. Palin is niet door het glazen plafond gebroken; ze staat aan de rand van een glazen afgrond, zegt Stoker.

Stoker gaat in op de double bind van vrouwelijke leiders. Een 'echte vrouw' is zorgzaam en invoelend, een 'echte leider' daarentegen is dominant en resultaatgericht. Als vrouwelijke politicus of manager doe je het dus niet gauw goed.

Stoker laat vervolgens zien dat vrouwen vooral kandidaat gesteld worden als er niets te verliezen valt. Dat geeft namelijk enerzijds het signaal af dat het roer echt om moet. En anderzijds, als ze verliest, is de zondebok snel gevonden, zegt Stoker: zie je wel, vrouwen zijn geen goede leiders.

Ik heb dit artikel met belangstelling gelezen. Het ging in tegen mijn intuïtie dat mensen in crisistijd voor de 'veilige' weg (dus een man) zouden kiezen. Stoker presenteert echter overtuigende voorbeelden en dito onderzoek. Boeiend leesvoer dus.

Ook Anna Fels laat in Vrouwen en Ambitie zien hoe vrouwelijke politici moeten laveren tussen de krachtige uitstraling van een echte leider enerzijds, en het imago van een 'echte vrouw' anderzijds.

Daarom graag tot slot dit citaat uit Vrouwen en Ambitie :

Ex-congreslid Pat Schroeder vertelt een reporter hoe het allemaal is begonnen:

[Haar man] zat al in de politiek. … Dat Pat zich twee jaar later ook kandidaat stelde, was min of meer toeval. De Democraten waren in de strijd om een congreszetel vrijwel kansloos tegen een aanstormende Republikeinse kandidaat. “Is het niet iets voor je vrouw?” zei Jim Schroeder tegen een partijgenoot die voor de nominatie had bedankt. Waarop de man antwoordde: “Is het niet iets voor de jouwe?” Er werd smakelijk gelachen ... Pat Schroeder had er geen problemen mee om zich kandidaat te stellen, “omdat het toch al bij voorbaat vaststond dat ik zou verliezen,” zegt ze nu.

En Anna Fels vraagt zich vervolgens af: "Hoeveel mannelijke congresleden zouden verklaren dat ze zich graag kandidaat stelden, omdat ze toch geen schijn van kans maakten?”

vrijdag 19 september 2008

Talent



Gebruik welk talent je ook hebt. Het zou erg stil zijn in de bossen als alleen de allerbeste zangvogels er zouden zingen.

- Henry Van Dyke


Foto bij deze post: Rolf Lillfors

donderdag 18 september 2008

De rust van onbalans

De balans in mijn leven is deze week ver te zoeken. De zorg voor mensen die me dierbaar zijn, heeft deze week veel van mijn tijd gevraagd, en ik heb die met liefde gegeven. Mijn werk loopt nu achter, en ik zal een paar avonden moeten doorwerken om het in te halen. En ook in mijn huishouden zijn fikse achterstanden: stoffige ramen, uitpuilende wasmanden en "dust bunnies" onder de bank.

Er was een tijd waarin ik me schuldig, laks en lui zou hebben gevoeld wegens ramen, wasmanden en bunnies. Tot ik op een dag besloot wat mijn prioriteiten zijn: mijn dierbaren, mijn werk en mijn huishouden. In die volgorde. En ik besloot ook daadwerkelijk achter mijn keuzes te staan. Dan maar die bunnies, dan maar die wasmanden. Ik moet niet alles willen kunnen.

Ik sta helemaal achter dit briljante motto, auteur onbekend:
"This house is clean enough to be healthy, and dirty enough to be happy".

En mijn hart werd helemaal licht toen ik vorige week dit artikel van mijn favoriete O-Magazine columniste Martha Beck las. Zij is life-coach, en, in haar eigen woorden, "kind of supposed to be an expert at combining career and family".

Heeft zij dus de perfecte balans gevonden? Noooooooo. Kan het haar wat schelen? Lees, en geniet.

dinsdag 16 september 2008

Vertrouwen

This above all: to thine own self be true
And it must follow, as the night the day,
Thou canst not then be false to any man.

- William Shakespeare

maandag 15 september 2008

Je geld en je leven



Mijn pensioen - dat vind ik saai, ingewikkeld en vooral nog heel ver weg.

Vandaag werd ik weer eens met mijn neus op de feiten gedrukt: ik ben niet de enige.
Vrouwen bouwen in hun leven gemiddeld maar een derde op van het pensioen dat mannen opbouwen.

Ja, dames, een derde.

Dat stellen Arthie Schimmel, beleidsmedewerker bij E-Quality, en Denise Hulst, co-auteur van het boek ’Vrouwen & Geld, blijkens dit artikel in Trouw.

Er is meer: in 2004 was slechts 42% van de Nederlandse vrouwen economisch zelfstandig. En 'economisch zelfstandig' betekent niet 'rijk' - het betekent dat je in ieder geval net zo veel verdient als een uitkering voor een alleenstaande.

Ik weet dat er een heleboel redenen zijn waarom vrouwen economisch niet zelfstandig zijn. Hey, in 2004 behoorde ik als tevreden thuisblijfmoeder zelf ook tot de 58% niet-zelfstandigen.

Maar ik heb ook altijd gedacht: wees je er in elk geval van bewust. Denk na over de consequenties. Wat betekent het voor je pensioen? Hoe regel je het met je partner? Wat gebeurt er bij een scheiding, akelig genoeg als dat toch al zou zijn?

Voor mijn boek 'Een nieuwe carrière na je 35e' interviewde ik Tineke van der Kraan, directeur van de FNV Vrouwenbond. (De FNV Vrouwenbond maakte samen met E-Quality een informatieve website www.vrouwenpensioen.nl - neem vooral eens een kijkje!).

Voor alle thuisblijfmoeders zoals ik destijds, citeer ik graag nog eenmaal Tineke:
"En régel het met je partner, als jullie besluiten dat jíj minder gaat werken: sluit een verzekering af voor na je 65e. Hupsakee! Haal dat geld nú uit je gemeenschappelijke rekening en regel dat. Zorg dat dat op naam komt te staan van degene die de zorgtaken doet.”



Foto bij deze post: Steve Woods

zaterdag 13 september 2008

Te laat?

Het beste moment om een boom te planten is twintig jaar geleden. Het een na beste moment is nu.

(Chinees spreekwoord)

vrijdag 12 september 2008

Ontdek je eigen superpowers



Ik ben een fan van Oprah Winfrey. Niet per se van haar tv-show, maar absoluut wel van haar O Magazine. Elke maand koop ik het los voor negen euro - een rib uit mijn lijf, maar ik vind het de prijs dubbel en dwars waard. Het is dik, het is prachtig vormgegeven, en de inhoud laat zich het best omschrijven als "intelligent & feelgood". Carrière, recepten, literatuur, films, geldzaken, mode, psyche, gezondheid, relaties - alles komt aan bod.

Een van mijn favoriete columnisten in O is life-coach Martha Beck. Deze keer schrijft ze over een onderwerp dat mij na aan het hart ligt: Are you on the right track?.
Beck beschrijft drie gesprekken met vrouwen die zich vol twijfel afvroegen wat ze met de rest van hun leven wilden doen. (Waar ken ik dat toch van?).
Lees hier haar column: iedereen heeft superpowers - je moet ze alleen even ontdekken.

(Ik heb bij het lezen de naam 'Diana Prince' even op moeten zoeken - dat blijkt het alledaagse alter-ego van WonderWoman te zijn, zoals Clark Kent de 'gewone' uitvoering van Superman is. Bij deze!)

Foto bij deze post: Dez Pain

dinsdag 9 september 2008

Meer, of weer, aan het werk?

Herintreedster, doorstarter of carrièreswitcher - hier is een aanrader voor iedereen die weer (of méér) wil gaan werken:

In het nieuwste nummer van Lof! vind je de Herstart Special 2008, 'voor alle vrouwen die hun carrière een nieuwe, frisse start willen geven'. Adviezen, tips, tests en aanbevolen boeken; je vindt er heel veel handige informatie.

Een quote die me erg aansprak komt van Elisabeth Zonjee van Shedoesit, banensite voor doorstartende talentvolle vrouwen: "Vrouwen geven wel makkelijk zeventig euro uit aan de kapper, maar niet zo snel aan een workshop of iets anders. Investeer in jezelf. En niet alleen in je uiterlijk."

In de aanloop naar het Klaar voor de (Her)start-evenement, houdt Elisabeth een weblog bij. Lees mee en laat je inspireren bij je eigen plannen en ambities!

donderdag 4 september 2008

Kopje koffie?

Een tijdje geleden schreef ik over de angst voor zakelijke afwijzingen - en dat je je daar als ondernemer heel snel overheen moet zetten. Hup, bel die nieuwe klant, die mogelijke opdrachtgever! Ach, wat vloeide dat stukje moeiteloos uit mijn toetsenbord...

En nu hik ik zelf al de hele ochtend tegen dat ene telefoontje aan. Dat telefoontje dat een kans op een heel mooi resultaat biedt, maar een even grote kans op een hele harde 'nee'.

Waarom vinden wij, vrouwen, dit vaak zo moeilijk? Waarom bellen we zo makkelijk namens een bedrijf, maar is het zo moeilijk om onszelf of onze eigen diensten en procucten te slijten?

Zijn we te bescheiden? Of is het juist arrogant om niet tegen 'nee' te kunnen?

Ik denk aan Chellie Campbells koffie-tip.

Ik ga nu bellen.

dinsdag 2 september 2008

Bloggen over je (her)start? Meld je vóór vrijdag bij Lof!



Lof!, het tijdschrift voor moeders met ambitie, organiseert op 3 oktober 2008 in Utrecht het event Klaar voor de (her)start, voor herintredende moeders en carrièreswitchers.

Onder het motto: "Vallende bladeren? Korte dagen? Nieuwe plannen!" organiseert Lof! een event dat even inspirerend als informatief belooft te worden, met praktische workshops, tips en adviezen van deskundigen en veel netwerkkansen. Kijk hier voor meer informatie en het programma.

In de weken voor het event opent Lof! al een virtuele marktplaats. De redactie zoekt daarvoor drie bloggers: een herintreedster, een moeder die net haar eigen bedrijf begonnen is en een carrièreswitcher. Iets voor jou om de komende vier weken te bloggen over jouw plannen, ambities en activiteiten? Lees er hier meer over.

Foto: C. Libert

donderdag 28 augustus 2008

Michelle Obama: moeder, zuster, dochter, echtgenote. En?

In Vrouwen & Ambitie beschrijft Anna Fels hoe vrouwelijke politici "overuren maken om een imago op te bouwen dat wel aantrekkelijk is en vrouwelijk, maar niet sexy". Veel politiek succesvolle vrouwen profileren zich dan ook als moeder, zuster of dochter, zegt Fels, die een studie van Nancy Adler over vrouwelijke staatslieden citeert.

Toen ik deze week Michelle Obama's speech zag, moest ik daaraan denken. Ik was bijzonder onder de indruk van haar optreden, haar houding en haar woorden. En toch ... Ze sprak hier 'als een dochter', 'als een zuster', 'als een moeder' en als een echtgenote. En nee - nergens als werkende vrouw of werkende moeder - wat ze toch echt óók is. En dat werkende moeders in Amerika nog heel wat problemen hebben, lees je hier bij MomsRising.

Natuurlijk, Michelle staat op het podium omdat ze de 'vrouw van' is, en niet vanwege haar carrière als juriste.

En toch, luisterend naar haar speech, I couldn't help but wonder: zou Bill Clinton zo gesproken hebben als Hillary de kandidaat was geweest? Zou Barack Obama zo hebben gespeeched als Michelle de kandidaat was geweest? Als vader, als zoon, als broer en als echtgenoot - maar nergens als een man met een eigen carrière?

I dunno - misschien zullen we het in 2012 meemaken?


Voor wie meer wil lezen over Vrouwen & Ambitie, de link naar Bol:

dinsdag 26 augustus 2008

Women rule!

Op de website van De Volkskrant bespreekt Hans Teeuwen de toestand in de wereld.
Geweldig filmpje. We rule!

woensdag 20 augustus 2008

Wat wil ik nou echt?

Sinds mijn boek over een carrièreswitch na je 35e is verschenen, spreken veel vrouwen me openhartig aan. Ze vertellen over hun eigen dromen en plannen voor de toekomst, en ook over hun twijfels. Een vraag die steeds weer terugkeert, en die ik ook zelf herken, is: "Hoe weet je het nou? Hoe weet je nou wat je zelf echt wilt?"

Wat ik zelf lange tijd lastig vond, was het verschil te weten tussen wat ik zelf wilde, en wat ik dacht dat mijn omgeving van mij verwachtte. Dit is waarom ik dol ben op ouder worden (en dat ondanks toenemende 'bingo wings').

Je weet beter wat je zelf wilt, en je trekt je niet meer zo hopeloos veel aan van wat je denkt dat anderen van je vinden. Als ze al iets van je vinden.
Om met dr. Phil te spreken: "Je zou je niet zoveel zorgen maken over wat anderen van je denken, als je wist hoe zelden ze dat doen".

Voor wie er nog mee worstelt:

This above all: to thine own self be true
And it must follow, as the night the day,
Thou canst not then be false to any man.
William Shakespeare

Rond de twintig maken we ons zorgen wat anderen van ons denken; rond de veertig kan het ons niet schelen wat anderen van ons denken; rond de zestig ontdekken we dat ze helemaal niet aan ons gedacht hebben.
Malcolm Forbes

Gebruik welk talent je ook hebt. Het zou erg stil zijn in de bossen als alleen de allerbeste zangvogels er zouden zingen.
Henry Van Dyke

Een schip in de haven is veilig,
maar het is niet waar schepen voor gemaakt zijn.
Onbekend

vrijdag 15 augustus 2008

Geld! Geld! Geld!

Ik doe het werk waar mijn hart ligt. Ik vind het heerlijk en het geeft me vleugels. Ik zou het nog doen als ik er niet voor betaald zou krijgen (en als ondernemer, kan dat ook zomaar een tijdlang gebeuren).

Desalniettemin vind ik het af en toe heerlijk om te dromen over geld. Geld, geld, geld. Ik heb mijn droomhuis op een beboste heuvel, hoog boven een Normandische baai, al uitgezocht, ik hoef alleen nog maar even rijk te worden.
Dromen is zooo leuk.... maar maakt geld nu wel of niet gelukkig?

Dit is wat filosofen, dichters en denkers zeggen:

Vorig jaar had ik 40 miljoen dollar, dit jaar 42 miljoen, maar ik ben niet gelukkiger geworden. Geld maakt inderdaad niet gelukkig.
Arnold Schwarzenegger

Zij verklaren mij voor gek omdat ik mijn dagen voor geen goud wil verkopen; en ik verklaar hen voor gek omdat ze denken dat mijn dagen te koop zijn.
Kahlil Gibran

Elke ochtend kijk ik eerst even in de Forbes-lijst met de rijkste mensen van Amerika. Als ik er niet op sta, ga ik naar mijn werk.
Robert Orben

Op school zeiden ze dat geld niet alles is, maar dat het om geluk gaat.
Maar zodra mijn moeder dat hoorde, stuurde ze me naar een andere school.
Zsa Zsa Gabor

Geld is een goede dienaar en een slechte meester.
Nederlands spreekwoord

vrijdag 8 augustus 2008

Schrijven in de wasserette

Deze week las ik Ariel Gore's How to become a famous writer before you're dead.

Goed en snel geschreven, aanstekelijk en licht anarchistisch, brengt dit boek op elke bladzij eigenlijk maar één boodschap: als je schrijver wilt worden, doe het dan gewoon. Wacht op niemands toestemming. Niet op die van je omgeving, niet van die van 'grote' uitgevers, maar doe het gewoon. Schrijf, publiceer, treed op, maak reclame voor jezelf.

Het is geen boek dat je leert hoe je moet schrijven. Het is wel een boek dat je op een spetterende manier laat zien hoe je schrijver kunt worden. Het maakt korte metten met excuses als 'ik heb geen tijd', 'daarvoor ben ik te verlegen', 'ik ben niets bijzonders'. Niks daarvan: write, and get it out there.

Voor een deel zijn de tips meer op Amerika van toepassing dan op Nederland (de literaire agenten, de zines en anthologies zijn hier minder prominent). Ook de meeste geinterviewde schrijvers zijn hier minder bekend. Als puur praktische gids is het boek dus niet één-op-één geschikt voor Nederland. Maar als je op zoek bent naar aanmoediging en steun om echt te gaan schrijven, dan is dit je boek.

Op Ariels blog vind je hoofdstuk 1, WRITE uit het boek. Aan het eind van het hoofdstuk staat het gedicht 'I Write in the Laundromat' van Marcy Sheiner, dat mij in het hart raakt.

Voor wie How to become... wil bestellen bij Bol:

dinsdag 5 augustus 2008

Vakantiedromen, werkdromen

Vakantie... tijd om te genieten, uit te rusten, nieuwe indrukken op te doen. Een tijd waarin veel mensen hun leven onder de loep nemen en nadenken over wat ze nou écht willen. Een andere loopbaan, een ander leven, nieuwe kansen?

Wie mijn boek Een nieuwe carriere na je vijfendertigste heeft gelezen, weet dat ik genuanceerd denk over 'je hart volgen'. Ja, ik geloof dat je vleugels krijgt als je het werk doet waar je hart ligt. Maar ik geloof ook dat je hart in meer ligt dan alleen je werk.

Als je werk doet waar geen seconde gepassioneerd van raakt, maar waarmee je wel een stabiele financiële basis biedt aan je dierbaren, dan is dat ook een essentiële keuze in je leven waar je met recht trots op kunt zijn. Ook daarmee volg je je hart.

Kies je eigen weg, volg je eigen dromen. En het roer hoeft niet helemaal om, ook heel kleine koerswijzigingen kunnen grote invloed hebben.

Voor alle dromers:

Er is een bron van eeuwige jeugd; het is je geest, je talent, de creativiteit die je in je leven brengt en in de levens van je dierbaren.
Sophia Loren

Er zijn twee geweldige dagen in ons leven – de dag dat we geboren worden en de dag dat we ontdekken waarvoor.
William Barclay

Geen vogel vliegt te hoog
die op zijn eigen vleugels vliegt.
William Blake

donderdag 31 juli 2008

Meisjesnaam, deel 2

Onlangs schreef ik over het gebruik van 'meisjesnaam' in Vrouwen & Ambitie. De vraag die voor de liefhebbers nog open staat, is: ga ik het in de tweede druk aanpassen?

Om te beginnen heb ik de originele Amerikaanse tekst erbij genomen. Daarin gebruikt Anna Fels de term 'maiden name', het Engelse equivalent van 'meisjesnaam'. En ook het Engels kent alternatieven als 'family name', 'last name' en 'surname'; 'maiden name'is een keuze die met 'meisjesnaam' overeenkomt.

Dus nee, ik ga het niet veranderen - niet zonder overleg met de auteur. Wel ben ik benieuwd naar de mening van Anna Fels. Is het een bewuste keuze? Heeft 'maiden name' in Amerika dezelfde lading als 'meisjesnaam' hier? Wat vindt zij van de discussie?

Ik houd de taalliefhebers onder jullie op de hoogte.

maandag 28 juli 2008

What's in a name?




Marike Smilde, van Smilde Management en Mediation, maakte me vorige week op een interessant punt attent. Ze was vol lof over Vrouwen en Ambitie van Anna Fels, maar ze kapittelde mij over het woord 'meisjesnaam' in een passage over Hillary Clinton.

Dat hoort niet thuis in een boek over man/vrouw-verschillen en de verschillende wijze waarop in de maatschappij met mannen en vrouwen wordt omgegaan, stelt Marike. Het veronderstelt dat het gewoon is dat je als vrouw trouwt, en dan de naam van je man aanneemt. En we spreken immers ook niet over jongensnaam als we de achternaam van een man bedoelen?

Marike Smilde heeft gelijk. Ik vond het extra interessant, omdat het mij - een groot fan van de boodschap van het boek - tot op dat moment niet was opgevallen. En ik ken het boek van haver tot gort, en heb deze passage meermalen gelezen. Voor mij was het een kleine, maar mooie illustratie van een van de stellingen van het boek. De formele barrières voor vrouwen zijn (vrijwel) allemaal opgeheven, maar culturele, meer onzichtbare vooroordelen zijn nog springlevend.

Nu kun je zeggen: ach, wat maakt dat uit? Meisjesnaam, dat is nu eenmaal iets wat we vroeger zeiden, dat betekent verder niets. Moeten we ons niet druk maken over belangrijker zaken?

Maar toevallig was de meisjesnaam deze week ook in het nieuws. Een ambtenaar legde de Taalunie de vraag voor of zij een alternatief voor 'meisjesnaam' konden bedenken. Want het leidde tot vreemde situaties als een man op een formulier zijn 'meisjesnaam' moest invullen, bijvoorbeeld bij een huwelijk tussen twee mannen.

De Taalunie deed een voorstel voor een alternatief; de 'geboortenaam'. En koos dus, inderdaad, niet voor de logische tegenhanger 'jongensnaam'...

Inmiddels is er op de 'geboortenaam' ook kritiek gekomen: voor geadopteerde kinderen, of voor mensen die om andere redenen hun achternaam hebben veranderd, kan ook dit alternatief tot pijnlijke situaties leiden.

Dus ja, het betekent wél iets.

Ga ik nu 'meisjesnaam' veranderen in de tweede druk? Daarover volgende keer.

Foto: sxc.hu / andrew c.

zaterdag 26 juli 2008

Schrijven is een vak


Ernest Hemingway, een van de grootste Amerikaanse schrijvers van de 20e eeuw, herschreef het einde van zijn wereldberoemde A Farewell to Arms 39 keer. "To get the words right".
Schrijven is een vak. En hard werken. Talent en inspiratie kun je misschien niet leren (?), maar de basisprincipes wel. Hoe beter je thuis bent in het 'vakmanschap', hoe meer ruimte, tijd en energie je hebt voor het vertellen van jouw verhaal.

Een goede schrijvershandleiding die de basics van A tot Z bundelt, is How to write a damn good novel van de Amerikaan James N. Frey. Het is een praktisch, no-nonsense boek over de kneepjes van het vak: het creëren van personages van vlees en bloed, het belang van premisse en conflict, het schrijven van goede dialogen, het opbouwen en voortstuwen van het verhaal, het kiezen van het vertelperspectief.

Voor wie het boek van Frey bij Bol wil bestellen:

dinsdag 22 juli 2008

Dromen en doorzetten



De laatste dagen heb ik moeite met doorzetten.

Het is vaak heerlijk om een eigen bedrijf te hebben - zelf te bedenken wat ik wil gaan doen, hoe ik het ga doen en wanneer. Om te dromen van alles wat ik kan bereiken, en om dan stap voor stap naar het doel toe te werken. Een nieuwe carrière na je vijfendertigste was ooit alleen maar een vaag idee in mijn hoofd. Vrouwen en Ambitie was ooit een Amerikaanse paperback genaamd Necessary Dreams, die ik in één adem uitlas toen ik nog huisvrouw en thuisblijfmoeder was. Had ik toen ooit kunnen denken dat ik drie jaar later de Nederlandse uitgever van dit geweldige boek zou zijn?

Maar nu is het allemaal even wat minder rozegeur en maneschijn. De boeken zijn gedrukt, het is nu tijd om door te zetten. Te blijven bellen naar boekhandels, te blijven mailen met journalisten, te blijven zoeken naar manieren om de titels onder de aandacht te brengen. Er verschijnen in Nederland duizenden en duizenden nieuwe boeken per jaar - en achter elk boek staat een uitgever die zijn best doet het te promoten. Zo ook ik, en dat gaat goed - maar het blijft hard werken.

Soms droom ik weg... Zou het niet heerlijk zijn als de NRC vandaag ineens een paginagroot artikel zou wijden aan Vrouwen en Ambitie? Als de Linda, spontaan, een mooie reportage zou brengen over dertigers die een andere loopbaan kozen, met mijn boek ergens terloops (maar mét mooie afbeelding, natuurlijk) genoemd? Als beide boeken zomaar in enorme stapels bij de kassa zouden liggen? Zomaar, ineens, vanzelf?

Maar helaas - gewerkt moet er worden, en hard ook, en vaak ook zonder direct zichtbaar resultaat.

In tijden van nood, niets inspirerender dan een paar goeie one-liners:

Zonder ambitie begin je niets. Zonder arbeid maak je niets af.
Ralph Waldo Emerson

Volharding is het zware werk dat je doet als je moe bent van het zware werk dat je al gedaan hebt.
Newt Gingrich

En tot slot, voor als ik me afvraag wat ik als kleine uitgever kan aanvangen in het publicitaire geweld van de grote jongens, een Afrikaans spreekwoord:

Als je denkt dat je te klein bent om een verschil te maken,
probeer dan eens te slapen in een kamer met een mug.



Foto bij deze post: Sanja Gjenero

donderdag 17 juli 2008

Zakelijke afwijzing? Vat het niet persoonlijk op!

Wat vinden vrouwen met een eigen bedrijf vaak het moeilijkste? In mijn ervaring, de acquisitie en de promotie. Of preciezer gezegd: de kans op afwijzing. Ook al is marketing vanouds mijn vak; vooral als ik mijn eigen boek wil verkopen aan boekhandels, moet ik mezelf even dwingen om toch echt de telefoon te pakken en een wervend verhaal te vertellen. Een afwijzing van je eigen boek voelt immers ook als een afwijzing van jezelf.

De beste tip om je daarover heen te zetten (en dat moet je, of je kunt beter je bedrijf opdoeken) vind ik de 'Wilt u nog koffie?"- vergelijking.

In het boek How to Run your Business like a Girl komt Chellie Campbell, die financiële workshops leidt, aan het woord. Zij is zeer actief en succesvol in de promotie van haar workshops. Ze heeft dan ook geen enkele last van de angst voor afwijzing, die velen van ons hebben omdat we het ons zo persoonlijk aantrekken:

"Denk aan een serveerster die langs de klanten loopt en vraagt of ze nog koffie willen. Sommigen zeggen ja en anderen zeggen nee. Als iemand nee zegt, loopt ze door. Ze gaat niet huilend in het kantoortje zitten omdat er iemand geen koffie wil".

Je hoeft ook gee 'ja' van élke klant te krijgen, zegt Chellie: "Mijn taak is het om precies genoeg mensen te vinden die de workshop willen volgen, zodat ik er van kan leven. Zo simpel is het."

En ja, zo simpel is het. Sinds ik mij het kopje koffie voor ogen houd, bel ik heel makkelijk naar boekhandels en media. En dat komt elke onderneming natuurlijk alleen maar ten goede.

Ik vond How to Run your Business like a Girl verder een lekkere weglezer, maar behalve de - overigens uitstekende - koffietip heb ik er niet veel nieuws uit geleerd. Het is een aardig boek als je graag verhalen leest van andere vrouwen met een eigen bedrijf; geen boek dat je concrete nieuwe informatie geeft.

Voor wie het boek toch wil bestellen, hier de link naar Bol:
How To Run Your Business Like A Girl
How To Run Your Business Like A Girl
Elizabeth Cogswell Baskin






vrijdag 11 juli 2008

Volg dit verhaal: Een droomhuis in Frankrijk















Wegdromen van een huis in Frankrijk - wie doet het niet, in de file naar je werk, na die stortbui als je nét even zonder jas de kinderen van school dacht te kunnen halen, of in de dringende mensenmassa op koopzondag?

Hier is een geweldige tip om lekker elke dag een beetje te kunnen dromen - en zónder dat je zelf het roer om hoeft te gooien. Op het Fransedroom-blog van Martine kun je meeleven met haar vaste voornemen om haar droom werkelijkheid te laten worden.
Martine, moeder van vier dochters, zit boordevol energie, plannen en talenten - en nu de financiën nog!

Volg dit heerlijke verhaal - als je het leest, word je gegrepen door de vraag hoe het verder gaat. Zal het haar lukken?

donderdag 10 juli 2008

Sollicitatietips voor 'oudere' starters en switchers

Voor mijn boek Een nieuwe carrière na je vijfendertigste interviewde ik 17 vrouwen die na hun 35e een carrièreswitch maakten, of daarover dachten. Ook sprak ik voor het boek met deskundigen op het gebied van leeftijd en loopbaan. Een van mijn vragen aan hen was of je leeftijd een probleem is, als je op 'latere' leeftijd solliciteert in een nieuw vakgebied.

Benadruk je sterke kanten, en verberg je leeftijd niet, zei loopbaancoach Ester de Bruine van GITP-LEF me destijds. Ze maakte een heel mooie en inzichtelijke vergelijking met de huizenmarkt: “Je moet je realiseren dat je, naarmate je ouder wordt, iets minder makkelijk in de ‘verkoop’ ligt. Net zoals een huis met een grote loods eraan wat minder makkelijk verkoopt dan een jaren-dertighoekhuis. Maar dat wil níet zeggen dat je niet aantrekkelijk bent! Je moet jezelf zien als een huis met een grote loods – zeer aantrekkelijk voor een bepaalde doelgroep. Als je vijfendertig of vijfenveertig bent, kun je dat dus ook als een voordeel verkopen. Alleen: je moet jezelf niet gaan verkopen als een jaren-dertighoekhuis. Dát gaat niet goed. Verberg je leeftijd niet. Er zit een voordeel aan, voor de juiste kopers, en daar moet je naar op zoek.”

Een leuke praktische tip las ik vandaag op de altijd interessante site van Intermediair in een artikel van loopbaancoach Els Ackerman, die een vraag van een late starter op de arbeidsmarkt beantwoordt. Zij adviseert deze dertiger om niet een chronologisch-c.v. mee te sturen met sollicitaties, maar een vaardigheden-c.v. Ik vond het een interessante benadering, en een advies waar veel oudere starters, switchers en mensen met een 'rijkgeschakeerd' cv. wellicht hun voordeel kunnen doen.

Voor meer informatie en bestellen bij Bol:
Een nieuwe carriere na je vijfendertigste
Een nieuwe carriere na je vijfendertigste
Hoogwout, M.E.