vrijdag 31 oktober 2008

Wees energiebewust



Als mensen in je omgeving niets ondernemen, als hun dromen niet groter zijn dan een beetje rondhangen op de straathoek, of als ze je naar beneden halen, zorg dan dat je ze kwijtraakt. Negatieve mensen kunnen je energie razendsnel wegzuigen, en ze kunnen je ook je dromen afnemen.

- Basketballer 'Magic' Johnson

Foto: Dora Pete / sxc.hu

donderdag 30 oktober 2008

Dromen en nachtmerries

Ik geloof dat je heel ver kunt komen, als je het werk doet waar je hart ligt. Ik geloof dat je dromen moet volgen. Ik geloof dat je vleugels krijgt als je doet waar je jouw talenten in kwijt kunt, en dat je daarmee de wereld het beste helpt.

En ik geloof óók dat je realistisch moet zijn, en dat 'passie in je werk' niet de enige manier is om je dromen waar te maken en je hart te volgen. In Een nieuwe carrière na je vijfendertigste schreef ik het zo:
"We hebben het allemaal nodig om te weten dat we een bijdrage leveren, dat we nodig zijn, dat we een verschil maken.
Je kunt het verschil maken doordat je werk doet waar je heel goed in bent en dat je heel goed af gaat. Maar je kunt ook voldoening vinden in je werk door te beseffen waar je plaats is in het grotere geheel. En in het feit dat je door je werk zorgt voor een stabiele financiële basis voor jezelf en je dierbaren."

Zorgen voor de mensen die ons lief zijn, is voor de meesten van ons de belangrijkste prioriteit in ons leven. En ja, financiële zorg is ook zorg. Misschien doe je werk waar je hart niet direct van open gaat - maar ben je trots op je zelf omdat je daarmee zorgdraagt voor je gezin.

Wie erin slaagt om beide te combineren - een goed inkomen met werk waar je van houdt - is een gezegend mens. Maar wat als je hard werkt, en toch financieel niet meer rond kan komen?

Op hipmamas.com las ik het verhaal van een Amerikaanse, werkende moeder, die precies dat meemaakt: My Mind On My Money and My Money On My Mind, van Roberta Moore.
Het is een nachtmerrie.
De vrouw werkt, haar man werkt, en toch:
"Every single month we go deeper into debt. And every month the amount of our minimum payment to cover this debt increases."

Het is een verhaal dat mij niet losliet. Lees hier het hele verhaal op hipmamas.com.

dinsdag 28 oktober 2008

Hoe blijf je gemotiveerd voor een onzeker project?

Er is een grootschalig, prachtig project dat ik wil gaan opzetten, en waarvoor ik wil gaan samenwerken met een groot aantal andere mensen en bedrijven. Ik ben er razend enthousiast over, ik weet precies wat ik wil en hoe het eruit moet gaan zien, en wie ik erbij zou willen betrekken.

De afgelopen maand heb ik, met groot innerlijk vuur, diverse partijen benaderd die mogelijk hun medewerking willen gaan verlenen. Tot mijn vreugde zijn er heel goede vooruitzichten dat daar iets heel moois uit kan voortkomen.

Het wachten was nu alleen nog op een reactie van een derde partij, voor ik verder wilde gaan.

En toen gebeurde er iets geks. Bijna overnight verdwenen eind vorige week mijn energie en mijn motivatie. Ik voelde me prima, maar alle vuur was weg, en dat terwijl ik het idee nog steeds net zo goed vond (en vind!) als eerst. De drive was weg; alles wat ik wilde was met een lekker kopje thee op de bank gaan zitten en een boek lezen.

Ik brak me het hoofd daarover. Wáár kwam dat vandaan? Hoe kon zo veel energie en enthousiasme zo helemaal weg-ebben?

Vanmorgen sprak ik Elisabeth Zonjee van vacaturesite Shedoesit. Zij gaf me, toen ik mijzelf hardop deze vraag stelde, twee waardevolle inzichten.

Om te beginnen, heb ik het initiatief verloren laten gaan doordat ik ben gaan wachten op bericht van de derde partij. In een proces waarin ik vol vuur veel actie ondernam, heb ik mezelf stilgelegd door de beslissing te nemen te wachten. En bovendien ben ik tijdens dat wachten gaan nadenken: is het sowieso wel mogelijk? is het wel haalbaar? heeft het wel zin er al die tijd en energie in te steken?

Ten tweede liet Elisabeth me inzien dat ik me té veel focuste op het einddoel. De weg ernaartoe is minstens even belangrijk, zei ze. Of je je doel uiteindelijk haalt of niet, door alles wat je doet op weg ernaar toe, doe je nieuwe ervaring op, vergroot je je competenties en vergroot je je mogelijkheden.

Twee heel goede lessen, en mijn energie is terug.

Wat heb ik nu concreet besloten? Eén: ik houd voortaan het initiatief bij mezelf. Oók als ik moet wachten op een reactie, kan ik altijd een dag en tijd afspreken waarop ik zelf contact op kan nemen om die reactie te horen. Dat voorkomt bij mij een gevoel van afwachtendheid en vertraging.

Twee: elke stap die ik neem, is een resultaat op zich. Ik kan leren van elk gesprek, van elke ontmoeting en van elk antwoord, zélfs als het uiteindelijk een afwijzing is.

Thanx, Elisabeth.

vrijdag 24 oktober 2008

Who moved my Blackberry (TM)?

Een hilarische kruising tussen The Bonfire of the Vanities en Bridget Jones, voor wie een paar uur lekker wil weglezen.

Who moved my Blackberry? volgt een jaar lang, via mails en sms-jes, het leven van Martin Lukes, board director bij A & B (UK). Leef mee met deze marketing manager, spil van zijn eigen universum, die maar niet kan begrijpen waarom iedereen toch altijd tegen hem is. En dat ondanks zijn can-do headset...

Prachtige satire, een aanrader.

Voor wie meer wil lezen, de links naar Bol:
Who Moved My Blackberry?
Who Moved My Blackberry?
Lucy Kellaway & Martin Lukes


Martin Lukes wie heeft mijn Blackberry
Martin Lukes wie heeft mijn Blackberry
L. Kellaway

donderdag 23 oktober 2008

En zo kan het ook

Heb ik me net zeldzaam geërgerd (en dan druk ik me vriendelijk uit) aan het artikel in een glossy over 'Kathelijne' en haar bitch (?) van een baas, vandaag valt de Intermediair in de bus. En daarin staat deze week een mooi artikel over kritiek leveren op je baas.

Ha, zo kan het dus ook.

Het artikel noemt drie vuistregels: observeer, zeg alleen iets over jezelf, wees duidelijk.

Nee, het is niet altijd makkelijk. Ja, je loopt misschien een risico.
Maar je hebt altijd een keuze.

dinsdag 21 oktober 2008

Bitches en prinsesjes

In een serieuze glossy voor ambitieuze vrouwen stuitte ik op een intrigerend artikel over 'de baas als bitch'. Vrouwen kunnen, dankzij hun extra goede emotionele voelsprieten, heel goede leidinggevenden zijn - maar ze weten je ook precies te raken waar het pijn doet, allemaal dankzij diezelfde sprieten, aldus het artikel. Tja, zo zijn wij.

In het artikel komt 'Kathelijne' (de naam is gefingeerd, en met reden) aan het woord, over haar ervaringen met haar leidinggevende.

'Kathelijne', net afgestudeerd aan de School voor Journalistiek, kreeg haar eerste baan bij een fotopersbureau, en trof daar, zoals ze zegt: "een boss from hell. Ze vernederde haar medewerkers tot tranen toe."
Dat klinkt inderdaad nogal akelig.

'Kathelijne' vervolgt: "Toen ik niet wist dat Bobby en Robert Kennedy dezelfde persoon waren, werd me publiekelijk zó de mantel uitgeveegd dat mijn collega's me moesten komen troosten. Ik nam ontslag, maar niet voordat ik na een kerstborrel met een spannende collega de liefde heb bedreven op haar bureau. Eindelijk wraak!"

Ik heb deze alinea een aantal malen herkauwd.

Je bent afgestudeerd aan de School voor Journalistiek, je gaat werken voor een fotopersbureau en je weet niet dat Bobby en Robert Kennedy dezelfde persoon zijn.

Call me old fashioned (or just plain old), maar ik kan me indenken dat een baas dan per ongeluk best zin kan krijgen om een paar onaardige dingen te zeggen. En als ik die baas was, en dit gebeurde voordat ik 's morgens voldoende koffie had gedronken, zou ik dat misschien nog hardop doen ook.

Maar laat ik 'Kathelijne' het voordeel van de twijfel geven, en ervan uitgaan dat ze onterecht een te zware uitbrander heeft gekregen. Ik zou zo denken dat ze zich toch een paar vragen zou kunnen stellen.
Zoals: Heb ik inderdaad alle kennis in huis die ik nodig heb voor deze baan, of kan ik nog wat bij gaan leren?
Of: Hoe kan ik leren omgaan met kritiek (zelfs als die zwaar en onterecht is), zonder dat mijn collega's me moeten komen troosten?
Of: Hoe kan ik op een professionele, volwassen manier met mijn baas bespreken dat ik last heb van de manier waarop zij kritiek geeft?

En ja, zelfs ontslag nemen als je uiteindelijk alle andere opties hebt uitgesloten, kan een moedige en goede keuze zijn.

Maar 'de liefde bedrijven op haar bureau'? En dan vinden dat je 'eindelijk wraak' hebt genomen?

Puh-lease. Je baas bestelt kalmpjes een nieuw bureau, feliciteert zichzelf dat ze van je af is, en gaat gewoon door met haar eigen leven.

Kom op, 'Kathelijne', stop je te gedragen als een prinsesje op de erwt. Zelfs als je baas echt een bitch (m/v) is, deal with it. Leer op een professionele manier omgaan met al dan niet terechte kritiek en al dan niet bitcherige bazen.

In de woorden van Jane Elliot: "Get over cute! Get competent."

vrijdag 17 oktober 2008

Magie

Ik blijf nog even bij mijn 'story'-thema van deze week. Want gisteren was ik opnieuw in de ban van de kracht van verhalen.

Met twee vriendinnen en zes kinderen was ik bij de magische theatervoorstelling Het geheime boek van Merlijn in Kasteel de Haar.

Een heerlijke voorstelling, waarin de kinderen voluit met Magie Carlijn meeriepen, meegebaarden en meetoverden om het sprookjesbos te beschermen tegen de moerasheks. Als moeder - met alle ouders terecht helemaal achter in de zaal gedirigeerd om de kinderen vooraan alles goed te kunnen laten zien en meebeleven - was ik zelf ook dit keer weer diep onder de indruk van de overgave waarmee kinderen kunnen opgaan in een verhaal.

Dat we als volwassenen wat verder van onze fantasie verwijderd raken, wist ook Magie Carlijn.

Magie Carlijn, tot een vader uit het publiek: "Wanneer speelde jij voor het laatst dat je een tovenaar was?"
Vader: "Nou, dat is wel heel lang geleden, Carlijn..."
"En wanneer was je voor het laatst een piraat?"
"Ehm, ook wel erg lang geleden..."
"En wanneer heb jij voor het laatst vergaderd?"
"Gisteren?"

Wie deze mooie voorstelling nog wil zien op Kasteel de Haar moet snel zijn (kijk hier voor de data); gelukkig heeft Magie Carlijn ook een eigen website.

donderdag 16 oktober 2008

Dit weekend in Amsterdam: Storytelling Festival

Op 18 en 19 oktober 2008 wordt in Amsterdam het Storytelling Festival Verhalen uit het scheepsruim gehouden. Ook Francine Plaisier en Tim Klein Schiphorst van Verhalenfabriek geven er twee workshops. En dat bracht bij mij een persoonlijke herinnering aan de kracht van verhalen naar boven.

Al van jongsaf aan wilde ik eigenlijk maar één ding: schrijver worden. Dat leek me de meest fantastische baan op aarde. Ik geloofde nooit dat dat kon, vertelde het aan vrijwel niemand, en ging na school en opleiding werken als marketeer.

Zo tegen mijn veertigste besloot ik dat het tijd werd om die meeslepende roman of die pakkende thriller dan maar eens te gaan schrijven. Ik begon vol goede moed aan een paar verhalen, maar ik liep elke keer na twee, of soms drie, pagina's vast. In Een nieuwe carrière na je 35e staat het als volgt:

En ik weet nog precies waar ik was toen het tot me doordrong – ik stond voor het raam van de zolderkamer, ik keek naar buiten, over boomtoppen en daken en ik zag de wolken voorbijdrijven – en ik dacht: “Als ik echt zo’n geboren grote creatieveling was – zou ik dan veertig hebben kunnen worden zonder ooit een boek te schrijven? Zou ik dan niet een roman, of op zijn minst een paar verhalen, geschreven hébben, in plaats van erover weg te dromen?”
Met grote helderheid besefte ik dat ik in het diepst van mijn hart helemaal niet groots, meeslepend en creatief ben. In het diepst van mijn hart ben ik een degelijke, nauwkeurige regelaar - die dol is op boeken. En op dat moment besloot ik uitgever te worden.


En nu, achteraf, weet ik óók nog precies waar ik was toen ik mijn droom om uitgever te worden, voor het eerst 'en plein public' durfde te vertellen: in een workshop van Francine Plaisier van Verhalenfabriek.

Drie jaar later ben ik nóg onder de indruk van deze bijeenkomst. Boeiend, pakkend en met het schijnbare gemak van iemand die iets heel goed kan, vertelde Francine haar verhalen. Met korte, ogenschijnlijk eenvoudige vragen, gaf ze ook anderen de ruimte en het vertrouwen om hun eigen verhalen te vertellen. Ik herinner me deze workshop nu nog steeds als een mijlpaal. Het moment waarop ik mijn droom begon te vertellen, was ook het moment waarop die droom waarheid begon te worden.

Het festival heeft een uitgebreid progamma, met twee workshops van Verhalenfabriek: Corporate Storytelling en Vertellen, dat kan iedereen.

woensdag 15 oktober 2008

Meer

There's a lot more to being a woman than being a mother, but there's a hell of a lot more to being a mother than most people suspect.

- Roseanne Barr

dinsdag 14 oktober 2008

Heerlijk boek van De HuishoudCoach

Ik heb een ambivalente houding tegenover huishouden. Ik ben er niet goed in en ik houd er ook niet van om het te doen, maar ik kan geweldig genieten van het resultaat. Een schoon, opgeruimd huis is een bron van rust en ontspanning. (Vorig jaar heb ik dan ook voorgesteld dat de overheid, als zij meer vrouwen aan het werk wil krijgen, beter kan investeren in gratis huishoudhulp dan in gratis kinderopvang).

In afwachting van een bail-out-plan van minister Bos om mij van mijn huishoudelijke taken te vrijwaren, maak ik er zelf maar het beste van, onder mijn vaste motto: "This house is clean enough to be healthy, and dirty enough to be happy". Toch ben ik altijd op zoek naar verbeterkansen. Want hoewel het hier (meestal) redelijk schoon, redelijk opgeruimd en redelijk overzichtelijk is, heb ik ook steeds het gevoel dat ik vecht tegen de bierkaai. En ik koester stiekem het verlangen een soort Martha Stewart te zijn: altijd zo georganiseerd, altijd zo bij met alle klusjes, en vooral - altijd zo rustig.

Els Jacobs, de HuishoudCoach, heeft nu een heerlijk boek geschreven voor mensen zoals ik. Aan de slag met De HuishoudCoach is luchtig, positief en tegelijkertijd geweldig nuttig.

Het boek oogt van buiten al aanstekelijk fris (wit omslag, helder gekleurde kopjes en kaders) en georganiseerd (tabjes tussen de hoofdstukken!). Dat geeft de burger meteen al moed. Op een onderhoudende manier wordt je probleem bij de wortels aangepakt, met een hoofdstuk over de reden waarom nou juist jíj met een chaotisch huis zit opgescheept. Els Jacobs laat zien welke types mensen het risico lopen in de huishoudelijke problemen te raken (ik heb mezelf al herkend als de 'gevende, tobberige en controlebehoeftige conformist') en het mooie is: daar kun je dus wat mee dóen.

Stapsgewijs en heel gestructureerd laat het boek je zien hoe je succesvol kunt opruimen, administreren, agenderen en poetsen. En voor mij werkt het: ik had hoofdstuk 2 nog niet uit, en ik had e berging al eens flink onder handen genomen.

Een aanrader.
Voor wie het wil bestellen, hier de link naar Bol:

Aan de slag met de Huishoudcoach
Aan de slag met de Huishoudcoach
E. Jacobs

maandag 13 oktober 2008

Doel

Een man kwam bij een bouwplaats, waar drie mannen aan het werk waren. Hij vroeg de eerste: “Wat bent u aan het doen?” en de man antwoordde: “Ik ben aan het metselen”. Hij vroeg de tweede: “Wat bent u aan het doen?” en de man antwoordde: “Ik bouw een muur”. Hij liep naar de derde man, die neuriede bij zijn werk en hij vroeg: “Wat bent u aan het doen?” en de man stond op en glimlachte en zei: “Ik bouw een kathedraal”.


- Citaat uit The Story Factor: Inspiration, Influence, and Persuasion Trough the Art of Storytelling / Annette Simons

Binnenkort meer over dit boek; voor wie er alvast meer over wil weten, de link naar Bol.com:

The Story Factor
The Story Factor
Annette Simmons

donderdag 9 oktober 2008

Hopeloos, maar niet ernstig

Zwaar weer in de financiële wereld en op de beurzen. Natuurlijk vraag ik mij, als moeder en als ondernemer, af wat dat allemaal voor ons gaat betekenen.

Voor wie zich in het financiële nieuws even wil bijspijkeren, legt de cover van The Economist het nog een keer duidelijk uit . En wie het graag grafisch geïllustreerd wil zien, kan hier op Slate terecht.

Ook De Volkskrant blijft gelukkig positief, en brengt vandaag een fijne reisreportage over IJsland. Tja, aan de geisers ligt het niet.

En ach, als de nood aan de man komt, zoek ik toch gewoon weer een baan?

Nee, volgens mij komt het allemaal wel goed.

Tijdelijk

Nog één keer over Klaar voor de (her)start, voor alle herintreedsters, doorstarters en carrièreswitchers. Lof! geeft een overzicht van de gouden tips van deskundigen. Samengevat in de woorden van Pia Dijkstra: "Laat los, ken je kracht en heb lef!". Als voormalig herintreedster kan ik het allemaal van harte onderschrijven.

Alleen bij tip 6 heb ik kanttekeningen. Die luidt: "Denk eraan dat alles tijdelijk is. Zo denk je nog ‘ ik kan nooit mijn eigen gang gaan’ en voor je het weet zijn de kinderen het huis uit."
Hm, als ik zo zou denken, zou ik 24 uur per dag naast mijn kinderen willen gaan zitten om er geen moment van te missen.

Ik geloof, dat je (weer) moet gaan werken omdat dat nú goed is voor jou én voor je gezin (en financiële zorg is óók zorg, dat blijkt in deze roerige beurs/banktijden maar eens te meer).

En natuurlijk, verlies niet je lange-termijnbelang uit het oog. Hoe ver het misschien ook weg lijkt, je financiële zekerheid en je pensioen zijn belangrijk.

Vraag dat maar aan de powerdames van de Vrouwen van Nu.

woensdag 8 oktober 2008

Powergeneratie

Zaterdag was ik in Burger's Zoo, voor het Ontmoetingsfestival van Vrouwen van Nu (de vroegere Plattelandsvrouwen) en WomenInc.

Het overgrote deel van de bezoekers was 55+, en wij kunnen daar nog heel wat van leren.

Al tijdens het eerste debat, tussen feministe Heleen Mees en 'Lang leve de burgertrut' Fleur Jurgens, liet de zaal flink van zich horen.

Vrouwen vertelden over het ontslag dat zij bij hun huwelijk kregen, of bij hun zwangerschap. Niks keuzevrijheid, niks keuzestress, niks combineren van werk en gezin. Je had het er maar mee te doen.

Over twee zaken waren de vrouwen in de zaal heel erg duidelijk. Eén: de vrouwen die altijd gezorgd hebben voor anderen, die het gezin draaiende hielden, die het huishouden op rolletjes lieten lopen en die mantelzorg boden aan iedereen in hun omgeving - die vrouwen hebben het allemaal mogelijk gemaakt voor anderen om te werken en carrière te maken. En dat wordt soms onvoldoende gewaardeerd.

Twee, en dat werd die dag vele malen gezegd, door vele vrouwen in de zaal, ook tijdens het gesprek van Catherine Keyl met Tweede Kamerlid Samira Bouchibti en FNV-voorzitter Agnes Jongerius:
meisjes en vrouwen, blíjf werken, blíjf in elk geval met één been in de arbeidsmarkt staan, denk om je financiële onafhankelijkheid, en vooral: denk aan je pensioen.

Aan alle bezoeksters van het Ontmoetingsfestival: ik heb een bijzonder leerzame, boeiende en inspirerende dag gehad. Wat een kracht, wat een energie en wat een enthousiasme. Jullie zijn een powergeneratie.

dinsdag 7 oktober 2008

Storm



Een schip in de haven is veilig,
maar het is niet waar schepen voor gemaakt zijn.
- Onbekend


Foto: Bartek Wilk / sxc.hu

maandag 6 oktober 2008

Ja maar wat als

Afgelopen vrijdag was ik bij het Lof!-event Klaar voor de (her)start. Een geweldig leuke en stimulerende middag.

Ik nam deel als uitgever; ik beschouw mezelf immers al lang niet meer als starter of als herintreder.

En toch werd ik weer erg geraakt door mijn eigen, oude twijfels. Met name toen het ging om de vraag: hoe kun je, als je als moeder weer (meer) wilt gaan werken, dat doen terwijl er in een gezin zo vaak onverwachte dingen gebeuren?

Dit raakte bij mij een heel gevoelige snaar. Ook ik heb hiermee geworsteld. Als ik ga werken, als ik een belangrijke afspraak heb, en mijn kind wordt ziek?

Toen ik mijn bedrijf opzette, vond ik dat heel erg lastig. Thuisblijfmoeder zijn heeft een hoop voors en tegens, maar een groot voordeel vond ik dat het zo veilig en overzichtelijk was. Kind ziek? Geen punt, ik ben er meteen zelf.

Het was voor mij moeilijk om daar weer afstand van te doen. Om die 'comfort zone' te verlaten. En ik had dus de neiging om dan maar helemaal niets te gaan doen. Zo graag wilde ik die 'ja maar wat als'- stress vermijden.

Inmiddels heb ik er een betere oplossing voor. Als ik belangrijke afspraken heb, maak ik vooraf een plan voor 'wat als...'
Als er op die dag een kind ziek is, kan mijn man dan vrij nemen? Kan mijn schoonmoeder dan komen? Hoe lossen we dat dan op?

En soms beslis ik: mocht er dit-of-dat gebeuren, dan zeg ik die afspraak af.
Dat is dan balen, maar het geeft me erg veel rust om van tevoren vast te stellen wat ik doe als het nodig is. Lekker duidelijk, geen stress.

En al jullie andere herintreders-out-there, geloof me: doe wat je wilt, maar laat je niet door 'ja maar' weerhouden.
Denk niet 'ja, maar...' maar 'ja, en...'.
Maak plannen, kom in actie! Het geeft je vleugels.

donderdag 2 oktober 2008

Het verschil tussen mannen en vrouwen ...

... voor eens en voor altijd verklaard door Brigitte Kaandorp, en hier door Marc Gungor .

Waarmee ik, na mijn post van dinsdag, opnieuw alle procrastinators onder ons tegemoet kom. Ook mezelf.

En ik kan het nog onder 'werk' scharen ook.

woensdag 1 oktober 2008

Geeft niks

Ik heb zoveel geleerd van mijn fouten …
Ik denk dat ik er nog maar een paar ga maken.
- Onbekend

De enige echte vergissing is de vergissing waar we niets van leren.
- John Powell

Als ik mijn leven over zou moeten doen, zou ik dezelfde fouten maken, maar dan eerder.
- Tallulah Bankhead