Er is een grootschalig, prachtig project dat ik wil gaan opzetten, en waarvoor ik wil gaan samenwerken met een groot aantal andere mensen en bedrijven. Ik ben er razend enthousiast over, ik weet precies wat ik wil en hoe het eruit moet gaan zien, en wie ik erbij zou willen betrekken.
De afgelopen maand heb ik, met groot innerlijk vuur, diverse partijen benaderd die mogelijk hun medewerking willen gaan verlenen. Tot mijn vreugde zijn er heel goede vooruitzichten dat daar iets heel moois uit kan voortkomen.
Het wachten was nu alleen nog op een reactie van een derde partij, voor ik verder wilde gaan.
En toen gebeurde er iets geks. Bijna overnight verdwenen eind vorige week mijn energie en mijn motivatie. Ik voelde me prima, maar alle vuur was weg, en dat terwijl ik het idee nog steeds net zo goed vond (en vind!) als eerst. De drive was weg; alles wat ik wilde was met een lekker kopje thee op de bank gaan zitten en een boek lezen.
Ik brak me het hoofd daarover. Wáár kwam dat vandaan? Hoe kon zo veel energie en enthousiasme zo helemaal weg-ebben?
Vanmorgen sprak ik Elisabeth Zonjee van vacaturesite Shedoesit. Zij gaf me, toen ik mijzelf hardop deze vraag stelde, twee waardevolle inzichten.
Om te beginnen, heb ik het initiatief verloren laten gaan doordat ik ben gaan wachten op bericht van de derde partij. In een proces waarin ik vol vuur veel actie ondernam, heb ik mezelf stilgelegd door de beslissing te nemen te wachten. En bovendien ben ik tijdens dat wachten gaan nadenken: is het sowieso wel mogelijk? is het wel haalbaar? heeft het wel zin er al die tijd en energie in te steken?
Ten tweede liet Elisabeth me inzien dat ik me té veel focuste op het einddoel. De weg ernaartoe is minstens even belangrijk, zei ze. Of je je doel uiteindelijk haalt of niet, door alles wat je doet op weg ernaar toe, doe je nieuwe ervaring op, vergroot je je competenties en vergroot je je mogelijkheden.
Twee heel goede lessen, en mijn energie is terug.
Wat heb ik nu concreet besloten? Eén: ik houd voortaan het initiatief bij mezelf. Oók als ik moet wachten op een reactie, kan ik altijd een dag en tijd afspreken waarop ik zelf contact op kan nemen om die reactie te horen. Dat voorkomt bij mij een gevoel van afwachtendheid en vertraging.
Twee: elke stap die ik neem, is een resultaat op zich. Ik kan leren van elk gesprek, van elke ontmoeting en van elk antwoord, zélfs als het uiteindelijk een afwijzing is.
Thanx, Elisabeth.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten