Deze week moest ik een aantal deadlines halen. Weinig tijd om een boek te lezen dus, maar wel om te grasduinen in een bijzonder grappig én onthullend boek: Taboe - de 100 gevoelens waar Nederlanders zich voor schamen.
Ben je in eerste instantie misschien nog verrast dat er in Nederland überhaupt nog taboes te vinden zijn - laat staan honderd? - gaandeweg gaat het boek fascineren als een sociologisch verslag van onze samenleving. Aftellend als in een echte hitlijst brengen Marcel Maassen en Frans Oosterwijk de gevoelige plekken van de Nederlander in kaart, aan de hand van onderzoek van TNS NIPO. En eveneens in tegenstelling tot wat je zou verwachten, liggen er heel veel taboes buiten de sfeer van sex & drugs & rock 'n roll.
Denk er eens over. Wat vind jij van:
- Niet stemmen bij verkiezingen (nr. 93)
- Opscheppen over je liefdadigheid (nr. 45)
- In je functie jezelf of anderen bevoordelen (nr. 33)
- Je partner vooral hebben gekozen om zijn geld (nr. 31)
- Ouderen discrimineren (nr. 19)
- Slinkse manieren gebruikenom vooruit te komen op je werk (nr. 18)?
Maassen en Oosterwijk beschrijven scherp en geestig de achtergronden, de categorieën, het nut en de functie van taboes (evenals de redenen waarom mensen taboes ook weer schenden). Daarnaast rubriceren zij de mate waarin taboes gevoeld worden overzichtelijk naar leeftijd, opleiding, religie en politieke voorkeur.
En natuurlijk naar de verschillen tussen man en vrouw.
Belangrijke constatering: "Het grote verschil is simpelweg dat mannen zo'n beetje alles minder erg vinden."
Voor wie meer wil lezen, de link naar Bol:
Taboe
J. van Groningen & Marcel Maassen
Ondernemers hebben het verhaal en de drive om een businessboek te schrijven; ik geef de praktische tips waarmee het schrijven makkelijker, sneller en vooral ook veel plezieriger wordt. Wil je weten wat ik voor jouw boek kan betekenen? Lees dan hier wat andere ondernemers zeggen.
dinsdag 7 april 2009
woensdag 1 april 2009
Mediated en Mirjam.nu
Vorige week schreef ik al dat ik gefascineerd was door Thomas de Zengotita's boek Mediated. Het begint zo:
En dat doen we. Te veel, te vaak en te vanzelfsprekend. Ook hier, ook in Nederland.
In een snijdende blogpost op Mirjam.nu neemt Mirjam Windrich de reacties op het Belgische crechedrama onder de loep.
Messcherp beschrijft ze hoe wij, hedendaagse burgers, primair reageerden: dat kan mij ook overkomen. Maar is dat ook zo? En waarom plaatsen we onszelf onmiddellijk weer in het middelpunt? Mirjam:
“Ask yourself this: did members of the Greatest Generation spend a lot of time talking about where they were and what they did and how they felt when they first heard the news from Pearl Harbour? People certainly remembered the moment, and a few anecdotes got passed around - but did a whole folk genre spontaneously emerge? Did everyone feel compelled to craft a little narrative, starring me, an oft-repeated and inevitably embellished story-for-the-ages reporting on my personal experience of the Event? Or did they just assume that Pearl Harbour and its consequences were what mattered, and talk about that.”De Zengotita stelt onder meer dat wij (ik vat nu even kort door de bocht samen), een continu door media en media-aandacht omgeven generatie, eraan gewend zijn geraakt dat alles, voortdurend en overal, in de eerste plaats om ons draait.
En dat doen we. Te veel, te vaak en te vanzelfsprekend. Ook hier, ook in Nederland.
In een snijdende blogpost op Mirjam.nu neemt Mirjam Windrich de reacties op het Belgische crechedrama onder de loep.
Messcherp beschrijft ze hoe wij, hedendaagse burgers, primair reageerden: dat kan mij ook overkomen. Maar is dat ook zo? En waarom plaatsen we onszelf onmiddellijk weer in het middelpunt? Mirjam:
"Hoezeer draaien we door in het aan onszelf denken? Want wat er gebeurde ging niet over ons, het ging over de mensen die het was overkomen."Een ijzersterk stuk. Lees het hier helemaal.
Abonneren op:
Posts (Atom)