In "50% meer talent: zo scoor je met vrouwen" schrijft Esther Mollema over hoe we tegenwoordig oprecht vinden dat mannen en vrouwen even capabel zijn in werk en in zorg. Eenentwintigste eeuw and all. Maar in de praktijk worden we - ook heel menselijk - een beetje gedwarsboomd door onze onbewuste aannames en vooroordelen, onze 'mindbugs'.
Esther laat het in haar boek met simpele voorbeelden zien: een moeder die vier dagen werkt is een 'carrièremoeder', een vader die vier dagen werkt is een 'zorgende vader' met een 'papadag'. En vind jij 'zij gaf haar baan op en volgde haar man naar New York' echt hetzelfde als 'hij gaf zijn baan op en volgde zijn vrouw naar New York'?
Het boek laat ook zien dat het niet gaat om 'schuld' of 'fout'; het is iets heel menselijks om snel in stereotypen te denken. Maar zoals onderzoeker Mahzarin Banaji heel mooi zegt: als we ons bewust zijn van onze mindbugs, kunnen we erover praten, "niet vanuit schuldgevoelens, maar vanuit een gevoel van verbondenheid met andere mensen. En vanuit een gedeelde verantwoordelijkheid om er iets aan te doen."
Op het schoolplein betrap ik mezelf er ook nog op, tegen wil en dank. Bij een moeder die in mantelpakje met laptoptas snel afscheid neemt van haar kind, voel ik in een reflex een lichte afkeuring over zo veel haast. (En als ik zelf die moeder ben, voel ik me schuldig). Maar bij een vader met stropdas en pak die precies hetzelfde doet, denk ik: "Ach wat leuk, dat zo'n drukke man toch de tijd neemt zijn kind weg te brengen."
Herkenbaar? Merk jij wel eens dat je nog onderscheid maakt in 'werkende moeders' en 'zorgende vaders'? Of merk je juist dat anderen zo naar je kijken? Hoe reageer je daar dan op? En hoe raken we onze mindbugs kwijt?
Update 4 april 2012: Esther Mollema's bedrijf, Direction, bestaat 12,5 jaar en geeft daarom '50% meer talent' als ebook cadeau. Je kunt het hier downloaden.
Voor wie meer wil lezen over 50% meer talent, de link naar Managementboek:
50 % meer talent
Esther Mollema