Gelezen: Het boek Henry - Hilary Mantel

Vorig jaar was ik helemaal ondersteboven van Wolf Hall, de imposante roman van Hilary Mantel over Thomas Cromwell en het leven aan het hof van Henry VIII. Een vuistdikke pil over een geschiedenis die bekend is - en die je toch zó bij de lurven grijpt dat je vanaf de eerste bladzijde tot de laatste bijna geen adem meer durft te halen. Het vervolg, het tweede deel in een trilogie (yes!) verscheen deze maand. En al maanden keek ik ernaar uit om dat eindelijk te kunnen gaan lezen.

Ik heb nog nooit zo lang willen wachten op een Nederlandse vertaling, ik lees veel en graag Engels, maar voor dit boek maakte ik een uitzondering, ook al was Bring up the Bodies in Nederland al verkrijgbaar. In Mantels werk telt elk woord, elke nuance, geur, gevoel, zó dat ik bang was daar ook maar een flinter van te missen.
En de vertaling van Ine Willems, die ook Wolf Hall al zo prachtig naar het Nederlands bracht, maakte het dubbel en dwars het wachten waard.

Ik was van tevoren nog wat bezorgd dat ik Wolf Hall misschien een beetje was gaan idealiseren en dat Het boek Henry dus alleen maar kon tegenvallen - maar boy, was I wrong. Wat een boek, opnieuw, grijpend vanaf de eerste zinnen; het pakt je vast, sleurt je mee, laat je niet meer los. Alsof ik zelf meedenderde in de jacht, het Engelse gras kon ruiken, de late zon mijn eigen wangen voelde stoven, zo sleurde Het boek Henry me de geschiedenis in.

"Als Wolf Hall een brede rivier is met draaikolken en een sterke stroming, is Het boek Henry al dat water dat nu door een ijzingwekkend nauwe kloof moet en zich uitstort in een onontkoombare waterval," schreef Ine Willems al eerder. En als ik voor mezelf beide boeken probeer te vergelijken, vond ik Wolf Hall groots, indrukwekkend, Cromwell daarin mysterieuzer, een alleskunner. Het boek Henry las ik als voller, rijker, dichterbij; Cromwell kruip je dichter op zijn huid, hij wordt meer vlees en bloed, meedogenlozer en kwetsbaarder tegelijk.

En waar ik in Wolf Hall geraakt werd door de mens in de Middeleeuwen - nooit vrij, altijd gebonden door afkomst, kerk, koning - werd ik dat in Het boek Henry door de mens, nu en altijd. Hoe ver ga je, in intriges om macht en invloed? Hoe ver ga je, in het opofferen van anderen om rijkdommen, om altijd meer? En wat als het om je eigen lijfsbehoud en pure overleving gaat?
Het zijn deze vragen die Het boek Henry voor mij in elke zinswending levend en onontkoombaar nabij maakt. Ik kon het niet lezen zonder me af te vragen: wat zou ik doen? Hoe zou ik zijn, hoe zou ik kiezen, hoe zou ik mij kúnnen handhaven als mijn leven ervan afhing? De dreiging is overal voelbaar, in het onvermijdelijke, onverbiddelijke lot van Anne Boleyn - en in de lange, lange schaduw die ook over Cromwell valt.

Voor wie (een van) de boeken wil bestellen, de link naar Bol: