"(…) women perform as well as men when they do run for office. In terms of fundraising and vote totals, the consensus among researchers is the complete absence of overt gender bias.” Het probleem is alleen dat te weinig vrouwen het voorbeeld van Hillary volgen: "There is a substantial gender gap in political ambition; men tend to have it, and women don’t.”
Meeus verwijst ook naar deze mooie column van Ruth Marcus in de Washington Post (met o.a. het geweldige citaat van politiek wetenschapper Georgia Duerst-Lahti: "Women may now think about running for office, but they probably think about it while they are making the bed.") Misschien is er geen glazen plafond meer, maar, overpeinst Marcus:
"If the gender tables were turned, would Michelle Obama leave two young daughters at home to run for president? How would voters respond if she did? Would her husband put his career on hold to manage the family?"
Dus, hoe zit het nu? Is het allemaal terug te voeren op een gebrek aan ambitie bij vrouwen? En hoe komt dat dan? Het blijft een intrigerende vraag. Is het allemaal biologie, of is er nog iets anders aan de hand?
Bij mijn eigen uitgeverij verscheen onlangs 'Vrouwen en Ambitie' van Anna Fels. Ik vind dit boek geweldig, omdat Fels zo mooi beschrijft hóe belangrijk ambities voor ons allemaal zijn. Of het nu je ambitie is om schilderijen te maken, les te geven, carrière te maken in het bedrijfsleven of patiënten te genezen: ergens goed in zijn en daarvoor erkenning krijgen, vervult een diepe, menselijke behoefte. Fels laat óók zien waarom het voor vrouwen nog steeds moeilijker is dan voor mannen om hun ambities vast te houden. De formele barrières zijn allemaal geslecht, maar culturele normen en sociale druk spelen nog steeds een rol.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten