Esther laat het in haar boek met simpele voorbeelden zien: een moeder die vier dagen werkt is een 'carrièremoeder', een vader die vier dagen werkt is een 'zorgende vader' met een 'papadag'. En vind jij 'zij gaf haar baan op en volgde haar man naar New York' echt hetzelfde als 'hij gaf zijn baan op en volgde zijn vrouw naar New York'?
Het boek laat ook zien dat het niet gaat om 'schuld' of 'fout'; het is iets heel menselijks om snel in stereotypen te denken. Maar zoals onderzoeker Mahzarin Banaji heel mooi zegt: als we ons bewust zijn van onze mindbugs, kunnen we erover praten, "niet vanuit schuldgevoelens, maar vanuit een gevoel van verbondenheid met andere mensen. En vanuit een gedeelde verantwoordelijkheid om er iets aan te doen."
Op het schoolplein betrap ik mezelf er ook nog op, tegen wil en dank. Bij een moeder die in mantelpakje met laptoptas snel afscheid neemt van haar kind, voel ik in een reflex een lichte afkeuring over zo veel haast. (En als ik zelf die moeder ben, voel ik me schuldig). Maar bij een vader met stropdas en pak die precies hetzelfde doet, denk ik: "Ach wat leuk, dat zo'n drukke man toch de tijd neemt zijn kind weg te brengen."
Herkenbaar? Merk jij wel eens dat je nog onderscheid maakt in 'werkende moeders' en 'zorgende vaders'? Of merk je juist dat anderen zo naar je kijken? Hoe reageer je daar dan op? En hoe raken we onze mindbugs kwijt?
Update 4 april 2012: Esther Mollema's bedrijf, Direction, bestaat 12,5 jaar en geeft daarom '50% meer talent' als ebook cadeau. Je kunt het hier downloaden.
Voor wie meer wil lezen over 50% meer talent, de link naar Managementboek:
50 % meer talent
Esther Mollema
5 opmerkingen:
Nee, ik heb die reactie niet. Ik heb zowel bij mannen als vrouwen die gehaast hun kids brengen of halen (ongeacht hun kleding) een lichte lach en iets zwaardere irritatiefactor.
Als je zelf relaxter bent zijn je kids het ook volgens mij. En of je nu half hardlopend en kind duwend/trekkend over schoolplein sprint of rustig huppelend met je kind aan de hand... As je het zou opmeten dan scheelt het misschien 2 minuten. Op een hele dag. Dus.. Get real en Relax als je kids erbij zijn.
Zo zit ik erin. Al vanaf eerste moment dat we kids kregen. En hou het nog steeds vol.
Henk, dank voor je reactie, en helemaal eens met wat je zegt over haastig versus relaxed. Mijn bedoeling is ook niet om ‘gestresst de school binnenrennen’ te verdedigen. (Een kwartiertje eerder opstaan doet wonderen voor de hele dag, is mijn ervaring).
Mijn punt is alleen dat ik (in mijn eerste reactie) een moeder veel éérder interpreteer als ‘(te) gehaast’ dan een vader.
Een zakelijk geklede moeder die, terwijl haar kind al rustig op zijn stoel zit, vrolijk maar snel afscheid neemt omdat ze zichtbaar een zakelijke afspraak heeft, interpreteer ik in eerste reflex al als ‘gehaast’. Een vader die precies datzelfde doet, roept een andere eerste reactie op.
En ja, bij vlagen ben ik zelf die moeder. Hoe relaxed, ruim op tijd en vrolijk we mogelijk ook op school aankomen, soms moet ik daar toch echt om 8.29 uur wegspurten, als ik op een afspraak moet zijn. (En voor wie met de trein moet, kan 2 minuten te laat meteen een half uur te laat zijn...)
Ik werk als freelancer in schooltijden en als mijn man thuis is van zijn werk. Toch denk ik dan altijd dat de andere ouders op het schoolplein denken dat ik niet werk. En stiekem vind ik dat dus erg.
@anoniem wat een open eerlijke reactie, dank je wel. Laten we vooral ook ophouden met onszelf zo streng te beoordelen :-)
Dag Marieke,
De situatie die je schetst is heel mooi en herkenbaar verwoord, ik begrijp dan ook helemaal hoe je het bedoelt en ik zie ook de ouders die je beschrijft voor me. Soms observeer je ze, soms ben je het zelf. Wat wel mooi is, om te zien dat de kinderen er eigenlijk weinig last van hebben of het misschien niet eens merken als je een keertje gehaast bent. Zij vinden het vaak zo leuk om weer op school te zijn (en dan ook nog door hun ouder gebracht te worden!). Wat ik wel heb! Dat ik me erger aan ouders die hun fiets pontificaal voor de deur parkeren of de ingang van de school blokkeren (terwijl ik juist lekker op tijd was ;-)) om nog even met hun kind of partner de dagplanning door te nemen (Haal jij op? Enne: vanmiddag ga je met die-en-die mee hoor want...). Of een heel verhaal beginnen tegen de directeur die daar fantastisch iedereen staat te verwelkomen. Dat dan weer wel.
Een reactie posten