Toen ik in de twintig was, wilde ik eigenlijk al best graag boeken schrijven. Maar ik deed het niet. Ik vond dat ik nog niet genoeg wist. Ik was gepast bescheiden, vond ik.
Een kennis die ik helemaal niet opvallend goed vond in haar vak, deed het wel. Ze verzamelde een aantal experts, schreef een aantal hoofdstukken over het vakgebied, vroeg de deskundigen er ook een paar te schrijven, en publiceerde een boek. Dat de volgende tien jaar steevast bovenaan de lijstjes 'verplichte literatuur' op het vakgebied stond.
Ik vond het zó arrogant. Hoe kon iemand die ik heus niet zo goed vond, nou denken dat zij hét handboek voor het vakgebied kon maken? Dan kon iedereen dat wel. Dat zij dacht dat zij daar wel even goed genoeg voor was, tssssk, terwijl er dus wel héél veel mensen waren die dat ook of wel beter zouden kunnen. Maar die waren allemaal, net als ik, te bescheiden om het te schrijven.
Nu, heel wat jaren en ervaring rijker, krijg ik rode wangen van schaamte over mijn oordeel van toen. Want let's face it: vinden dat je zelf eigenlijk een véél beter boek had kunnen schrijven, als je maar niet zo bescheiden was? Yeah, right. Bescheiden was het láátste wat ik was. (Merk ook op dat ik blijkbaar vond dat ik kon beoordelen wie er 'goed' was in dat vak.)
Zij daarentegen maakte zich niet te veel druk om zichzelf, ging aan de slag, verzamelde de informatie, schreef het boek, en voorzag tien jaar lang in een blijkbaar flink gevoeld gat in de markt.
Ik begin te geloven dat het omgekeerd is. Je moet niet arrogant zijn om in de spotlights te willen staan, je moet bescheiden genoeg zijn.
Je moet bescheiden genoeg zijn om met hart en ziel iets te maken of te doen en het aan de wereld te durven laten zien, in de volle wetenschap dat het niet perfect is. Omdat perfectie niet bestaat. Omdat iedereen er iets anders van zal vinden. Omdat er altijd mensen kritisch naar je zullen kijken en omdat er altijd 'bescheiden mensen' zoals ik was, zullen zijn die je arrogant vinden.
Zoals Marianne Williamson zegt in haar beroemde en veel gequote gedicht: "Your playing small does not serve the world." Bescheiden in een hoekje zitten helpt de wereld niet. Je nek uitsteken en iets maken, wél.
Méér kudos voor iedereen die iets maakt, hoe feilbaar ook, dan voor de beste stuurlui aan wal.
Wat vind jij? Is het arrogant om het podium te nemen en de schijnwerpers te zoeken? Is het bescheiden? Of alles ertussen in? En wat doe jij zelf?
11 opmerkingen:
bescheidenheid is goed als dat inhoudt dat je je realiseert dat je het beste van jezelf geeft, in de hoop dat het goed genoeg is. Het tegenovergestelde zou ik geen arrogantie willen noemen, maar gedrevenheid en assertiviteit. De term arrogantie bewaren we voor diegenen die alle ruimte als vanzelfsprekend opeisen voor hun enorme ego en zich niet afvragen of ze goed genoeg zijn. Zolang je bang bent (of je afvraagt) arrogant te zijn, ben je het niet!
Nee, is niet arrogant. Het gekke is, dat ik vroeger (beginfase van mijn loopbaan) minder moeite had met voetlicht dan nu. Heeft meer te maken met onbevangenheid dan met overmoed of arrogantie. Nu ik veel meer weet, veel jaren ervaring heb en veel beter kan schrijven, doe ik het veel minder. Bescheiden geworden. Voorkeur voor achter de schermen ipv op het podium. Meer choreograaf en regisseur dan acteur en performer. In die rol vertrouwend op wat ik kan.
Prachtig artikel
Eerlijk gezegd is er niets bescheiden aan om in een hoekje te zitten. Volgens mij houdt angst je in een hoekje, je durft niet gewoon weg niet.
Je kunt ook een link bij mijn post zetten, dan generen we traffic ;-).
@natascha geweldige reactie :-) en ik beveel iedereen graag jouw blog aan, sluit perfect aan bij ondernemen en wel/niet bescheiden in de hoek blijven: http://lifekick.typepad.com/lifekick/2012/04/hypocriet-ondernemers-gelul.html
@Ans Heel mooie aanvulling. 'Onbevangenheid' en 'vertrouwen op wat ik kan', dat raakt de kern
Heel herkenbaar! Jarenlang was ik stil en introvert. Totdat ik er ongeveer in 'stikte'. Ik begon met collega's te praten over wat me bezighield en opeens kwamen zij ook met hun verhalen. Een wereld ging open; 'de geest was uit mijn fles'. Ik begon een nieuwsbrief waarin ik ook mijn twijfels deelde. Doodeng vond ik het. En elke keer als ik hem had verspreid zat ik te wachten op afwijzende reacties. Die kwamen niet, mensen bewonderden mijn moed om de dingen te zeggen. Ik kreeg zoveel moois terug, dat stimuleerde me door te gaan mezelf te uiten. Ik schreef een boek, begon een blog. De introverte, onzekere vrouw die ik tot zo'n 15jaar geleden was, veranderde in een zelfbewuste, extroverte vrouw. En mijn podium groeit en mag nog groter. Dit voorjaar schreef ik een blog hierover: http://corapostema.blogspot.nl/2012/05/op-het-podium.html
Ik wens ieder het podium wat bij haar past! Succes!!
Hi Stefanie!
Heel herkenbaar. Tssssk...:-)
Ik heb het valse bescheidenheid genoemd en het kwam sterk naar voren toen ik als zelfstandige begon.
Nu ben ik er helemaal klaar mee en ik noem ondernemen ook 'growing up in public'. Iedereen vindt er onderweg wat van, zeker als het gaat om promotion.
Maar ondertussen groei je - met vallen en opstaan - door en groeien en bloeien anderen flink mee.
Heel aanstekelijk:-)
Spotlight voor jezelf, please....
PS:
Excuus Marieke, ik keek naar de favoriete boeken van Stefanie en noemde jou dus per ongeluk zo.
@Hennie, dank voor je reactie en goed gezegd, 'growing up in public'. Zo kan het inderdaad voelen heb ik ook gemerkt :-).
Voor andere lezers: lees ook vooral Hennie Tibbens blog 'Wie is de diva? - eigenzinnig ondernemen'. Mooie les en een héél rake laatste vraag..! Lees 'm hier http://www.tibbenwerkt.nl/2012/03/06/wie-is-de-diva/
Dank Marieke, raakt precies aan waar ikzelf zit. Mooi nieuw perspectief.
Dank ook Cora, voor je mooie blog. Inspirerend.
Mooi blog! Er is behoorlijk wat lef nodig om je kwetsbaar op te stellen. En dat doe je zeker als je met hart en ziel iets maakt en aan de wereld durft te laten zien.
Ik was vroeger trots op m'n bescheidenheid, nu zie ik het meer als stukjes angst die ik verpak met perfectionisme. Ik maak een respectvolle buiging voor mensen die tussen hun wimperharen door in de felle schijnwerpers kijken.
Een reactie posten