De flexibiliteit van zelfstandig ondernemerschap is een zegen als je werk en gezin combineert, maar het is een tweesnijdend zwaard.
Want werk en privé-leven kunnen ook té veel door elkaar lopen: terwijl ik moet werken, maak ik boodschappenlijstjes, gooi ik een was in de machine, en graaf ik in dozen op zoek naar de kerstlichtjes die mee naar school moeten. En als ik langs de lijn sta op het voetbalveld, denk ik na over de deadline die ik die avond nog moet halen, loop ik in gedachten de afspraken van de volgende dag na en overweeg ik nieuwe mogelijkheden voor de marketing van Réunion.
Ik heb - net als vermoedelijk elke moeder ter wereld - een oneindig to-do-lijstje in mijn hoofd. Een lijst die elk moment van de dag mentaal wordt bijgewerkt:
Check, afgevinkt;
Ping, nieuwe taak toegevoegd.
Ik heb al lang gemerkt dat het me heel veel rust geeft om van tevoren te beslissen wat ik die dag wil bereiken, en wat ik die dag wil doen. Het beste voor mij is het om duidelijk te kiezen: deze tijd is voor mijn werk, deze tijd is voor mijn gezin. Niets geeft zoveel stress als alles tegelijk te willen doen, en alles tegelijk te willen zijn.
Het lukt me vaak - maar zeker niet altijd. En dan doe ik veel half, maar niets goed. En blijf ik achter met het gevoel dat ik tekort blíjf schieten, hoe hard ik ook werk.
Reden waarom ik geraakt was door deze uitspraak van auteur en filosoof Eric Hoffer:
“The feeling of being hurried is not usually the result of living a full life and having no time. It is on the contrary born of a vague fear that we are wasting our life. When we do not do the one thing we ought to do, we have no time for anything else — we are the busiest people in the world.”
Foto: Vladimir Fofanov, Fishermans portrait (sxc.hu)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten