Stoker gaat in op de double bind van vrouwelijke leiders. Een 'echte vrouw' is zorgzaam en invoelend, een 'echte leider' daarentegen is dominant en resultaatgericht. Als vrouwelijke politicus of manager doe je het dus niet gauw goed.
Stoker laat vervolgens zien dat vrouwen vooral kandidaat gesteld worden als er niets te verliezen valt. Dat geeft namelijk enerzijds het signaal af dat het roer echt om moet. En anderzijds, als ze verliest, is de zondebok snel gevonden, zegt Stoker: zie je wel, vrouwen zijn geen goede leiders.
Ik heb dit artikel met belangstelling gelezen. Het ging in tegen mijn intuïtie dat mensen in crisistijd voor de 'veilige' weg (dus een man) zouden kiezen. Stoker presenteert echter overtuigende voorbeelden en dito onderzoek. Boeiend leesvoer dus.
Ook Anna Fels laat in Vrouwen en Ambitie zien hoe vrouwelijke politici moeten laveren tussen de krachtige uitstraling van een echte leider enerzijds, en het imago van een 'echte vrouw' anderzijds.
Daarom graag tot slot dit citaat uit Vrouwen en Ambitie :
Ex-congreslid Pat Schroeder vertelt een reporter hoe het allemaal is begonnen:
[Haar man] zat al in de politiek. … Dat Pat zich twee jaar later ook kandidaat stelde, was min of meer toeval. De Democraten waren in de strijd om een congreszetel vrijwel kansloos tegen een aanstormende Republikeinse kandidaat. “Is het niet iets voor je vrouw?” zei Jim Schroeder tegen een partijgenoot die voor de nominatie had bedankt. Waarop de man antwoordde: “Is het niet iets voor de jouwe?” Er werd smakelijk gelachen ... Pat Schroeder had er geen problemen mee om zich kandidaat te stellen, “omdat het toch al bij voorbaat vaststond dat ik zou verliezen,” zegt ze nu.
En Anna Fels vraagt zich vervolgens af: "Hoeveel mannelijke congresleden zouden verklaren dat ze zich graag kandidaat stelden, omdat ze toch geen schijn van kans maakten?”
Geen opmerkingen:
Een reactie posten