Een half mensenleven lang probeerde ik dat schuldgevoel te bestrijden door de antwoorden buiten mijzelf te zoeken. Ik was altijd op zoek naar iets of iemand die me precies zou zeggen wanneer ik het helemaal goed deed. Doe ik wel genoeg? Ben ik zorgzaam genoeg? Mag ik al eens 'nee' zeggen?
En rond mijn veertigste begon ik het dan eindelijk een beetje te begrijpen.
Er ís geen antwoord buiten jezelf. Er ís geen regel.
Voor elke Truus die vind dat je jezelf teveel wegcijfert is er wel een Sjaan die vindt dat je teveel aan jezelf denkt.
Ik ben de enige die mijn keuzes kan maken. Ik ben de enige die de afweging kan maken. Anderen zullen andere meningen hebben, wát ik ook doe. Het maakt niet uit.
Wat een rust gaf dat. En wat bleek: er was helemaal niet zo'n duidelijke grens tussen 'rekening houden met anderen' en 'voor mezelf kiezen'. Voor anderen zorgen doe je vaak omdat je dat zelf graag wilt, en door voor jezelf te kiezen, help je vaak ook anderen.
In dit artikel in Trouw spreekt journaliste Mariska Jansen met filosofe en schrijfster Miriam van Reijen over precies deze onderwerpen. Helder denken, jezelf de vraag stellen; 'wat wil ík nou echt?' helpt waarschijnlijk het best tegen schuldgevoel, zegt Van Reijen. En dat is niet egoïstisch, zegt ze:
"Juist bij iemand die niet zo vatbaar is voor invloeden van buitenaf, die echt zichzelf is en weet wat zij wil, valt eigenbelang en algemeen belang samen. Dat is wat je ziet bij mensen die gelukkiger worden als ze iets voor een ander doen.”
Een mooi artikel, en een aanrader.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten