donderdag 30 oktober 2008

Dromen en nachtmerries

Ik geloof dat je heel ver kunt komen, als je het werk doet waar je hart ligt. Ik geloof dat je dromen moet volgen. Ik geloof dat je vleugels krijgt als je doet waar je jouw talenten in kwijt kunt, en dat je daarmee de wereld het beste helpt.

En ik geloof óók dat je realistisch moet zijn, en dat 'passie in je werk' niet de enige manier is om je dromen waar te maken en je hart te volgen. In Een nieuwe carrière na je vijfendertigste schreef ik het zo:
"We hebben het allemaal nodig om te weten dat we een bijdrage leveren, dat we nodig zijn, dat we een verschil maken.
Je kunt het verschil maken doordat je werk doet waar je heel goed in bent en dat je heel goed af gaat. Maar je kunt ook voldoening vinden in je werk door te beseffen waar je plaats is in het grotere geheel. En in het feit dat je door je werk zorgt voor een stabiele financiële basis voor jezelf en je dierbaren."

Zorgen voor de mensen die ons lief zijn, is voor de meesten van ons de belangrijkste prioriteit in ons leven. En ja, financiële zorg is ook zorg. Misschien doe je werk waar je hart niet direct van open gaat - maar ben je trots op je zelf omdat je daarmee zorgdraagt voor je gezin.

Wie erin slaagt om beide te combineren - een goed inkomen met werk waar je van houdt - is een gezegend mens. Maar wat als je hard werkt, en toch financieel niet meer rond kan komen?

Op hipmamas.com las ik het verhaal van een Amerikaanse, werkende moeder, die precies dat meemaakt: My Mind On My Money and My Money On My Mind, van Roberta Moore.
Het is een nachtmerrie.
De vrouw werkt, haar man werkt, en toch:
"Every single month we go deeper into debt. And every month the amount of our minimum payment to cover this debt increases."

Het is een verhaal dat mij niet losliet. Lees hier het hele verhaal op hipmamas.com.

Geen opmerkingen: